|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Hoofdstuk 4

Groeten aan heer Ganesha

Overzicht van het hoofdstuk

Hoofdstuk 4 van de Gajanan Maharaj Vijaygranth is een betoverende vertelling die de goddelijke wonderen en onwankelbaar geloof van Gajanan Maharajs toegewijden benadrukt.. Dit hoofdstuk duikt op in een buitengewone gebeurtenis die niet alleen het geloof van de toegewijden versterkt, maar ook Maharajs grenzeloze genade illustreert.

Het Geloof van de Toegewijden testen

Het verhaal uit hoofdstuk 4 vertelt een incident dat gebeurde op de gunstige dag van Akshaya Tritiya, dat hoog wordt gewaardeerd door de mensen van Varhad.. Op deze dag voeren mensen rituelen uit zoals Shraddha, die hun voorouders water aanbieden, en de dag wordt als zeer speciaal en gunstig beschouwd.

Het verhaal begint met Maharaj gezeten onder de kinderen, bezig met speelse activiteiten.. Hij uitte zijn verlangen om een chilum (een traditionele pijp) te roken en vroeg de kinderen om het voor hem voor te bereiden.. De kinderen stonden te popelen om Maharaj te dienen en begonnen de chilum met tabak te vullen.. Maar ze beseften al snel dat ze vuur nodig hadden om het aan te steken, maar er was geen vuur beschikbaar omdat de huishoudelijke taken nog niet begonnen waren.

De kinderen, bezorgd en onzeker, begonnen na te denken over hoe ze vuur konden vinden voor Maharaj's chilum.. Bankat stelde voor om naar Janakiram te gaan, een goudsmid, die meestal brandde in zijn winkel voor zijn werk.. De kinderen volgden dit advies en gingen naar Janakiram en vroegen om een stuk brandende steenkool voor Maharaj's chilum.

Janakiram was echter niet alleen verrast door hun verzoek, maar werd ook geïrriteerd.. Hij weigerde hen het vuur te geven, zeggend dat hij op de dag van Akshaya Tritiya niemand vuur zou geven, vooral niet omdat hij een chilum rookte.. De kinderen probeerden hem te overtuigen, verklarend dat het vuur was voor Gajanan Maharaj, die een vereerde heilige was, maar Janakiram bespotte hen.. Hij twijfelde aan de heiligheid van Gajanan Maharaj, verwijzend naar hem als slechts een zwerver die rookte ganja en tabak, liep rond naakt, en dronk vuil water.

Janakiram bleef Maharaj niet respecteren, zeggend dat als hij werkelijk verlicht was, hij in staat zou moeten zijn om zelf vuur te creëren en er niet om hoeft te smeken.. Hij ontsloeg de kinderen en stuurde hen weg zonder hen vuur te geven.

Ontmoedigd keerden de kinderen terug naar Maharaj en vertelden het hele incident.. Toen hij dit hoorde, glimlachte Maharaj en verzekerde hen dat ze zich geen zorgen hoefden te maken over Janakirams weigering.. Maharaj nam vervolgens de chilum in zijn handen en, zonder een lucifer te slaan of vuur te gebruiken, hield gewoon een stok over de chilum.. Bankat, met toewijding en bezorgdheid, vroeg Maharaj om een moment te wachten terwijl hij probeerde vuur te creëren door sticks samen te wrijven.

Echter, Maharaj hield hem voorzichtig tegen en gaf hem de opdracht niet over de stokken te wrijven, maar gewoon één boven de chilum te houden.. Bankat gehoorzaamde en terwijl hij de stok vasthield, gebeurde er een buitengewone gebeurtenis... vuur manifesteerde zich vanuit de stok op zichzelf, en de chilum verlichtte zonder de noodzaak van externe brand.

Deze wonderbaarlijke gebeurtenis toonde de goddelijke kracht van Gajanan Maharaj.. De stok bleef intact en de chilum werd volledig ontstoken, wat bewijst dat een ware heilige geen externe hulpmiddelen nodig heeft om aan hun behoeften te voldoen.. Het vuur was niet gewoon; het was een manifestatie van Maharaj's geestelijke kracht, verbazingwekkend iedereen aanwezig en bevestigend het geloof van zijn toegewijden

Janakirams berouw

Het verhaal uit Hoofdstuk 4 beschrijft nog een wonderbaarlijke gebeurtenis waarbij Gajanan Maharaj betrokken was tijdens de viering van Akshaya Tritiya.. Deze dag wordt gehouden in hoge achting van het volk, net als de betekenis van neem bloemen op de eerste dag van het nieuwe jaar.

Het verhaal begint met mensen die gaan zitten voor een maaltijd, en een gerecht gemaakt van tamarind werd geserveerd.. Toen ze op het punt stonden te eten, merkten ze iets schokkends op dat er wormen in de tamarindeschaal kruipden.. Dit gezicht veroorzaakte grote walging en chaos onder iedereen, en mensen verlieten hun borden, niet bereid om het voedsel te eten.

Janakiram, de goudsmid die eerder Gajanan Maharaj had beledigd, behoorde tot de aanwezigen.. Hij besefte dat de hele maaltijd werd verspild door de wormen in de tamarindeschaal en begon zich diep verontrust te voelen, omdat hij begreep dat dit een gevolg was van zijn gebrek aan respect voor Maharaj.. Janakiram weigerde eerder op de dag vuur te geven voor Maharaj's chilum, bespotte hem en ontsloeg hem als een onwaardige heilige.. Hij voelde dat dit incident een direct gevolg was van zijn daden.

Janakiram voelde zich berouwvol en beschaamd en benaderde Bankatlal en bekende zijn onrecht.. Hij legde uit dat de hele maaltijd werd geruïneerd door de wormen in de tamarinde, en dit was zijn schuld voor het niet leveren van vuur voor Maharaj's chilum eerder.. Hij gaf toe dat hij Maharaj ten onrechte had veroordeeld en erkende dat Maharaj geen gewone man was, maar een grote heilige met immense macht.

Janakiram, overweldigd door schuld en berouw, verzocht Bankatlal hem naar Gajanan Maharaj te brengen zodat hij om vergeving kon smeken.. Bankatlal nam Janakiram mee naar Maharaj.

Janakiram benaderde Maharaj met grote nederigheid en angst en boog zich voor zijn voeten en vroeg om vergeving voor zijn gebrek aan respect.. Hij erkende dat hij een ernstige fout had gemaakt door te twijfelen aan Maharaj's goddelijkheid en had geleden de gevolgen door de geruïneerde maaltijd.

Maharaj, in zijn oneindige mededogen, vertelde Janakiram dat de tamarindeschaal eigenlijk niet verwend was, en er waren geen wormen in.. Hij verzekerde Janakiram dat hij vergeven was en dat het incident slechts een test van geloof en nederigheid was.

Tot ieders verbazing, toen ze de tamarindeschaal nog eens bekeken, vonden ze het perfect prima, zonder wormen of tekenen van bederf.. Het eerdere incident was verdwenen alsof het nooit had plaatsgevonden.. Dit wonder verbaasde iedereen aanwezig en verspreidde zich snel door het dorp, verder Gajanan Maharaj's grootheid en het diepe respect dat mensen voor hem hadden.

Het verhaal eindigt met het besef dat net zoals de geur van muskus niet kan worden verborgen, de grootheid en goddelijkheid van een ware heilige als Gajanan Maharaj niet kan worden verborgen.

Het verhaal van Devotee Chandumukin

Het verhaal draait om een toegewijde genaamd Chandumukhin, die een inwoner was van Shegaon en een vrome volgeling van Gajanan Maharaj.

In de maand van Jyeshtha, een bijeenkomst van toegewijden verzameld rond Maharaj.. Ze serveerden hem met respect.Sommigen sneden hem in stukken, sommigen voedden hem stukken, anderen fansden hem, offerden suikersnoepjes, sierden hem met bloemenslingers, en pasten koele sandelhoutpasta toe op zijn lichaam.

Op dat moment vertelde Maharaj Chandu dat hij niet wilde eten van de mango's die hem werden bediend.. In plaats daarvan vroeg hij om twee kanhole (een traditionele zoet) uit Chandu's utrandya (een opslagcontainer).

Chandu, met gevouwen handen, antwoordde dat hij thuis geen kangat had.. Hij bood aan om snel verse te maken voor Maharaj.. Echter, Maharaj stond erop dat hij niet wilde verse kanhole maar specifiek wilde die van Chandu's utrandya.. Maharaj vroeg hem om geen excuses te maken en om naar huis te gaan om de snoepjes mee te nemen.

Aangemoedigd door de andere toegewijden, Chandu haastte zich naar huis en vroeg zijn vrouw, Kanta, of er nog een kangat in de utrandya.. Kanta was verbaasd en vertelde hem dat er een maand verstreken was sinds Akshaya Tritiya toen ze Kanhole had gemaakt.. Ze twijfelde of er nog iets over was en zelfs als dat zo was, waren ze nu misschien al slecht gegaan.

Chandu stond erop om het te controleren, want het was Maharaj's bevel.. Kanta begon met tegenzin door hun opslag te zoeken en herinnerde eraan dat ze inderdaad een maand geleden Kanhole had gemaakt, en als er nog iets over was, zouden ze waarschijnlijk al verwend zijn.

Tot hun verbazing, toen ze de utrandya openden en de aarden pot controleerden waar ze ze had opgeslagen, vonden ze twee kangaten die nog vers en ongerept waren door een schimmel of bederf, ondanks de tijd die voorbij was gegaan.

Overweldigd door vreugde en dankbaarheid, nam Chandu het kangat terug naar Maharaj en bood ze hem aan.. De toeschouwers waren verbaasd over dit wonder, zich bewust van de grootsheid van Gajanan Maharaj, die het verleden, heden en toekomst kende.

Net zoals Heer Rama de nederige bessen van Shabari genoot, accepteerde Gajanan Maharaj Chandu's kangat en zegende Chandu en zijn familie met overvloedige geestelijke verdienste voor hun toewijding.

Spirituele reis van Madhav

Dit verhaal beschrijft de spirituele reis van een Brahmaan genaamd Madhav uit het dorp Chincholi, gelegen ten zuiden van Shegaon.

Madhav, die ouder was dan zestig jaar, was zwak geworden met leeftijd.. In zijn jeugd was hij diep verdiept in wereldse zaken, die zijn hele leven had bezet.. Echter, hij bevond zich nu alleen, zowel zijn vrouw als kinderen verloren.. Dit diepe verlies liet hem gedesillusioneerd met het leven, en hij ontwikkelde een gevoel van onthechting uit de materiële wereld.

Het gevoel van het gewicht van zijn daden en spijt in het verleden, begon Madhav na te denken over hoe hij zijn leven ondergedompeld in wereldse bezigheden had doorgebracht, waarbij hij zijn spirituele groei verwaarloosde.. Hij klaagde dat hij geen tijd aan God had gewijd en realiseerde zich dat hij op zijn oude dag niemand had om zich tot God te wenden.

Met deze realisatie besloot Madhav alles af te zien en toevlucht te zoeken aan de voeten van Gajanan Maharaj in Shegaon.. Hij ging naar Shegaon en, met een vaste vastberadenheid, begon een vasten bij Maharaj .. Zijn enige gebed was om de naam van Lord Narayana voortdurend te chanten.

Madhav's vasten duurde een dag, maar hij bleef standvastig in zijn vastberadenheid, die trok de aandacht van Gajanan Maharaj.. Maharaj, gezien de vastberadenheid van Madhav, vertelde hem dat zo'n extreme daad onnodig was en dat hij de naam van de Heer eerder in zijn leven had moeten nemen.. Maharaj wees erop dat wachten tot de oude dag om spiritualiteit na te streven was als het graven van een put nadat het huis in brand was gestoken.

Madhav bleef echter standvastig in zijn beslissing en luisterde niet naar Maharaj's advies.. Ondanks de inspanningen van de bevolking van Shegaon, inclusief het dorpshoofd, om hem te overtuigen zijn vasten te breken, weigerde Madhav zich te beklagen.

Die nacht, toen het tweede horloge naderde, verscheen er een angstaanjagend visioen voordat MadhavMaharaj een angstaanjagende vorm aannam, die leek op Yama, de god van de dood.. Deze vorm van Maharaj haastte zich naar Madhav alsof hij hem verslond, waardoor Madhav in angst vluchtte, zijn hart bonst van angst.

Net toen Madhav dacht dat hij verdoemd was, keerde Maharaj terug naar zijn oorspronkelijke vorm en sprak met Madhav, en vroeg hem of dit de moed was om de gevolgen van zijn daden in het verleden onder ogen te zien.. Maharaj herinnerde Madhav dat het lot dat hij probeerde te vermijden zou inderdaad inhalen met hem als hij zijn aanpak niet veranderen.

Madhav, geschokt door de ervaring, smeekte Maharaj om hem te sparen voor de verschrikkingen van Yama's rijk en hem in plaats daarvan bevrijding te geven.. Hij erkende dat terwijl hij vele zonden had verzameld, hij geloofde dat Maharaj's genade hen kon verbranden

Madhav, zijn zonden erkennend en smekend voor Maharaj's genade, vroeg om niet naar Yama's rijk te worden gestuurd.. Hij uitte zijn verlangen naar bevrijding en niet opnieuw verstrikt te raken in de cyclus van geboorte en dood.. Hij vroeg Maharaj nederig om hem te bevrijden van zijn wereldse lijden en hem Vaikuntha (het verblijf van Heer Vishnu) te schenken.

Maharaj, die het oprechte pleidooi van Madhav hoorde, reageerde met een glimlach en verzekerde hem dat hij zijn wens had ingewilligd.. Maharaj vertelde Madhav dat hij niet langer herboren zou worden en bevrijd zou worden van de cyclus van geboorte en dood, waardoor zijn aardse lijden zou eindigen.

Terwijl Maharaj's woorden resoneerden met Madhav, begon zijn bewustzijn van zijn fysieke lichaam te vervagen.. Madhav, die immense vrede en opluchting voelde, besefte dat zijn verbinding met de materiële wereld was verbroken.

Mensen rond Madhav, zich niet bewust van de geestelijke uitwisseling tussen hem en Maharaj, begon te speculeren over zijn toestand.. Sommigen dachten dat Madhav zijn verstand had verloren door langdurig vasten, terwijl anderen zich afvroegen of hij gek was geworden.

De waarheid was echter dat Madhav bevrijding (moksha) had bereikt door Maharaj's genade.. Zijn fysieke lichaam leek misschien levenloos voor toeschouwers, maar in werkelijkheid was zijn ziel bevrijd van de cyclus van geboorte en dood.. Zijn reis in deze wereld was geëindigd, en hij was samengevoegd met het goddelijke, allen dankzij het mededogen en de genade van Gajanan Maharaj.

Zo benadrukt het verhaal door dit verhaal de kracht van ware toewijding, berouw en de transformerende genade van een gerealiseerde heilige als Gajanan Maharaj.

De Vedische Brahmans en de Vasant Puja

Ooit sprak Gajanan Maharaj zijn discipelen een verlangen uit om een Vedisch ritueel uit te voeren, bekend als "Mantra Jagar.". Hij wilde dat Vedische Brahmanen uitgenodigd werden om de Veda's te chanten, omdat hij geloofde dat het horen van de Veda's immense vreugde bracht voor het goddelijke.. Maharaj gaf specifieke instructies: "Serveer de brahmanen met versnaperingen zoals panh, pedha, barfi, gezouten geweekte dal, en geef ze ook een roepie elk."

Toen zij dit hoorden, waren de discipelen bezorgd en deden Maharaj nederig mee dat er geen Vedische Brahmanen meer waren in hun dorp, Shegaon, om het ritueel uit te voeren.. Ze waren bereid om de kosten te dragen, maar hun enige zorg was het vinden van de Brahmans voor de ceremonie.

Maharaj stelde hen gerust en zei dat Heer Hari (Vishnu) de Brahmanen naar hun Vasant Puja zou sturen.. De discipelen, vervuld van vreugde, begonnen onmiddellijk voorbereidingen te treffen.. Ze verzamelden honderd roepies en verzamelden alle noodzakelijke items, waaronder sandelhoutpasta, die ze vermengden met saffraan en kamfer voor het ritueel.

Zoals beloofd, arriveerde Vedische Brahminen ten tijde van de tweede prahar (een specifieke verdeling van de dag) in Shegaon.. Deze Brahmanen waren goed overweg in de Vedische rituelen en kenden de juiste procedures om de Jatela (ritualistische volgorde) uit te voeren.

De Vasant Puja werd uitgevoerd met grote pracht, en de Brahmanen waren blij.. Na ontvangst van hun dakshina (offeren) vertrokken ze naar andere dorpen.. Dit incident wees op de goddelijke kracht van heiligen als Gajanan Maharaj, wiens wensen vervuld werden door de genade van Heer Ramananath (een naam van Vishnu).

Moreel en continuatie:

Het laatste vers vermeldt dat deze praktijk van het uitvoeren van de Vasant Puja op deze manier elk jaar door Bunkatral met groot enthousiasme werd uitgevoerd.. Zelfs vandaag de dag zetten zijn nakomelingen deze traditie voort in Shegaon, waardoor de erfenis in leven blijft.

Conclusie

De wonderbaarlijke daden van Gajanan Maharaj en de beproevingen van het geloof van zijn toegewijden in Hoofdstuk 4 brengen het belang van onwrikbare toewijding over.. Deze verhalen inspireren niet alleen toewijding maar versterken ook de alomtegenwoordigheid en welwillendheid van Gajanan Maharaj in het leven van zijn toegewijden.

Elk mirakel en les in dit hoofdstuk draagt bij aan het grotere tapijt van leringen gevonden in de Vijaygranth, waardoor lezers worden aangemoedigd om hun geloof en vertrouwen in de goddelijke voorzienigheid te verdiepen.