|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Hoofdstuk 2

De goddelijke leringen verkennen

Inleiding

Welkom terug bij onze verkenning van de goddelijke leringen gevonden in de Shri Gajanan Maharaj Vijaygranth.. Dit hoofdstuk is gevuld met verhalen die Maharaj's spirituele bekwaamheid en zijn mededogende aard benadrukken, het geloof van zijn toegewijden verder consolideren en nieuwe volgelingen naar zijn leringen trekken.. In deze blog verdiepen we ons in de diepgaande inzichten en spirituele wijsheid die in Hoofdstuk 2 zijn ingekapseld.. Vergezel ons terwijl we de essentie van dit poëtische meesterwerk ontrafelen en inspiratie putten uit het leven en de leringen van Gajanan Maharaj.

De essentie van hoofdstuk 2 begrijpen

Hoofdstuk 2 van de Gajanan Maharaj Vijaygranth is een rijk tapijt van poëtische verzen die het belang van toewijding, nederigheid en de transformerende kracht van goddelijke genade benadrukken.. Hier zijn de belangrijkste hoogtepunten

De Transformatieve Kracht van Toewijding

Het hoofdstuk begint met het benadrukken van de betekenis van onwrikbare toewijding.. Net zoals de schoonheid van een vijver wordt versterkt door zijn bloeiende lotussen, wordt het leven van een toegewijde verrijkt door hun toewijding aan het goddelijke.. De verzen herinneren ons eraan dat zonder de genade van God, alle inspanningen tevergeefs zijn.

Het belang van Satsang

Het hoofdstuk benadrukt ook het belang van satsang (spirituele bijeenkomsten) en de rol van een Guru in het leiden van toegewijden op het pad van gerechtigheid.. De interacties tussen Bankatal en andere toegewijden, evenals de aanwezigheid van geleerde heiligen, benadrukken de collectieve inspanning die nodig is om spirituele groei te bereiken.

Het geloof uitbreiden

Het hoofdstuk eindigt met de verspreiding van invloed van Maharaj's leer.. Terwijl meer mensen getuige waren van zijn wonderen en zijn leringen in beslag namen, groeide de gemeenschap van zijn volgelingen.. Maharaj's boodschap van liefde, mededogen en toewijding begon wijd en zijd te resoneren, waardoor velen geestelijk ontwaken.

Verhaal van Bankatlal

In hoofdstuk 2, nadat het verhaal was voltooid, verliet Samarth en begon Bankatlal een diep verlangen te voelen.. Hij was zo verteerd van gedachten over Samarth dat voedsel en water hem niet langer zoet smaakten.. Het beeld van Gajanan was altijd aanwezig in zijn geest, en waar hij ook keek, hij zag visioenen van hem.. Deze staat, bekend als 'Dhyas' of diepe contemplatie, is niet alleen kinderachtig gedrag.. Net zoals een kalf zijn verloren koe zocht, was Bankatlal in een vergelijkbare staat van onrust, maar hij had niemand om in vertrouwen te nemen.. Hij aarzelde te veel om zijn gevoelens met zijn vader te delen.

Bankatlal's rusteloosheid groeide, en ondanks het zoeken in Shegaon, kon hij geen spoor van Samarth vinden.. Bij zijn terugkeer naar huis merkte zijn vader, Bhavani Ram Sanmati, de agitatie van zijn zoon op en vroeg hem waarom hij zo bezorgd leek en anders dan zijn gebruikelijke zelf.. Bankatlal's vader uitte zijn bezorgdheid en merkte het gebrek aan enthousiasme en zichtbare verdriet van zijn zoon op en vroeg zich af of hij aan een ziekte leed.

Hoewel Bankatlal zijn vader geruststelde, vervolgde hij zijn zoektocht in Shegaon.. Uiteindelijk vertrouwde hij Ramajipant Deshmukh toe, een oudere en vrome man die in de buurt woonde.. Bankatlal deelde zijn hele situatie, en Ramajipant, na te hebben geluisterd, concludeerde dat de persoon die Bankatlal had gezien een yogi moet zijn, aangezien dergelijke diepgaande ervaringen meestal voorbehouden zijn aan degenen met een grote geestelijke verdienste.. Ramajipant stond te popelen om deze yogi te ontmoeten en verzocht Bankatl hem mee te nemen de volgende keer dat hij Samarth tegenkwam.

Er gingen vier dagen voorbij en Bankatlal kon Samarth niet uit zijn hoofd krijgen.. In deze tijd kwam Govindbuva Taklikar, een bekende kirtankar (die geestelijke gesprekken voert), naar Shegaon voor een kirtan.. Het evenement werd gehouden in de Shiva tempel, en veel mensen, waaronder Bankatlal, verzamelden zich om te luisteren.. Terwijl daar, Bankatlal ontmoette Pitambar, een eenvoudige en vrome kleermaker, en vertelde hem over zijn ervaring met Samarth.

Naarmate het kirtan vordert, zien Bankatlal en Pitambar Samarth plotseling rustig achteraan zitten.. Overweldigd door vreugde renden ze naar hem toe, net als hoe iemand zich graag naar een schat of een regenvogel zou haasten als hij een regenwolk zag.. Met grote eerbied, boden ze hem iets te eten te brengen, maar Samarth nederig vroeg om wat bhakri en chutney uit een nabijgelegen huis.

Bankatlal haalde snel het voedsel, dat Samarth begon te eten.. Hij gaf Pitambar de opdracht water te halen uit een nabijgelegen rivier.. Echter, Pitambar aarzelde, omdat de stroom nauwelijks water had, en wat er ook weinig was er was ongeschikt om te drinken.. Samarth stond erop dat hij water uit de beek zou halen en nergens anders vandaan.

Ondanks zijn twijfels, ging Pitambar naar de beek en was verbaasd te zien dat waar hij het schip plaatste, het waterniveau leek te stijgen, zodat hij het kon vullen.. Het voorheen modderig en onrein water was wonderbaarlijk helder geworden als kristal.. Overwin met verbazing, Pitambar realiseerde zich de goddelijke kracht van Samarth en keerde terug met het water.

Samarth vroeg daarna Bankatlal om wat betelnoten, die Bankatlal snel uit zijn zak haalde.. Samen met de betelnoten vielen twee munten in Samarth's hand.. Samarth vroeg Bankatl of hij hem als handelaar zag.. Samarth verzekerde hem dat hij geen materiële offers nodig had en was alleen geïnteresseerd in oprechte toewijding.

Na de maaltijd zei Samarth Bankatlal en Pitambar terug te keren naar de kirtan, wat ze deden, Samarth achterlatend onder een neem boom.. Govindbuva, toen hij Samarth's aanwezigheid zag, werd hij nieuwsgierig en benaderde hem.. Hij vroeg Samarth om zich bij de kirtan in de tempel te voegen en hem te erkennen als een goddelijk wezen.. Echter, Samarth weigerde, uitdrukking gevend dat het goddelijke overal aanwezig is en er was geen noodzaak voor hem om te bewegen.. Hij spoorde Govindbuva aan om de kirtan zonder hem voort te zetten.

Govindbuva keerde terug naar de bijeenkomst en vertelde met groot enthousiasme het publiek over het kostbare juweel dat naar Shegaon was gekomen, Samarth gelijkend op een wandelende, levende godheid.. Hij drong er bij de mensen van Shegaon op aan om goed voor Samarth te zorgen, want zijn aanwezigheid was een zegen, en zij moeten deze goddelijke kans niet laten voorbijgaan.

De kirtan sloot af, en iedereen keerde terug naar huis, maar Bankatlal was gevuld met een diep gevoel van vreugde en tevredenheid.. Bankatlal, overweldigd door liefde en toewijding, deelde alles wat er was gebeurd met zijn vereerde vader.. Hij smeekte: "Vader, breng Gajanan alstublieft naar ons huis!". Bhavani Ram, die luisterde naar het oprechte pleidooi van zijn zoon, reageerde hartelijk en zei: "Jij moet hem hierheen brengen."

Met toestemming van zijn vader was Bankatlal vervuld van enorme vreugde.. Hij verwachtte het moment dat hij zijn Guru zou ontmoeten en hem naar huis zou brengen.. Vier dagen later, toen de zon onderging, ontmoette Bankatlal zijn Sadguru in Manik Chowk.. Toen de zon onderging in de hemel, steeg de spirituele zon in Manik Chowk, stralend helder door Bankatlal's geluk.

Toen de herders hun koeien terug naar het dorp begonnen te hoeden, begonnen ze zich rond Samarth te verzamelen, alsof ze de goddelijke aanwezigheid herkenden.. Het voelde alsof Heer Krishna zelf was aangekomen.. Zelfs de vogels in de bomen tjilpen vreugdevol, het voelen van de gunstigheid van het moment.

Terwijl de winkeliers hun lampen klaarmaakten voor de avond, bracht Bankatlal, met grote eerbied, Maharaj naar huis.. Bij het zien van de goddelijke gedaante van de Guru, werd zijn vader overweldigd door vreugde en knielde voor hem neer, met zijn respectvolle groeten.. Toen ging Samarth op een speciale mat zitten en vroeg hem nederig mee te eten.. "Je bent hier aangekomen bij de schemering, net als Heer Shiva tijdens de avondaanbidding van Parvati," zei hij.

Bhavani Ram herinnerde zich een verhaal uit de Skanda Purana en zei dat het zeer gunstig was om Heer Shiva bij de schemering te aanbidden.. Hij bracht daarna snel verse Bilva bladeren en plaatste ze met grote toewijding op Samarth's hoofd, terwijl hij hem aanriep om te blijven eten.. Omdat de maaltijd echter nog niet klaar was, was Bhavani Ram verontrust over hoe verder te gaan.

Hoewel het eten niet werd bereid, heeft Samarth, die vastte, het huis verlaten en een dilemma gecreëerd.. Een grote menigte had zich verzameld om dit goddelijke spektakel te zien.. Na enige gedachte werd besloten om Samarth de overgebleven puris van de middagmaaltijd aan te bieden en ze op een dienblad voor hem te leggen.. Bhavani Ram, met zuivere bedoelingen, wist dat Samarth verder zou kijken dan het materiaal en de oprechtheid van hun offer zou waarderen.

Hij verzekerde zichzelf: "Ik zou hem nooit bewust restjes voedsel aanbieden, maar vanwege de omstandigheden vind ik het niet ongepast.". Daarmee werden de puris, samen met amandelen, gedroogde vruchten, bananen en zoete limoenen, gerangschikt op een schaal en gepresenteerd aan Samarth, versierd met een bloemenslinger om zijn nek.

Samarth, met een behaaglijk hart, begon alles te eten wat voor hem was geplaatst.. Hij at een aanzienlijke hoeveelheid voedsel, bijna drie sher (een oude Indiase meeteenheid), en bracht daar de nacht door.. De volgende ochtend, gevuld met grote vreugde, organiseerde Bankatlal een speciaal ritueel bad voor Samarth, dat werd uitgevoerd met veel toewijding en grootsheid.

Ongeveer honderd kruiken warm water werden gebruikt voor het bad, en mannen en vrouwen schonken het water over Samarth op een manier die hun hart behaagde.. Sommige toegepast shikai (een traditionele haarreiniger), terwijl anderen zeep gebruikten om liefdevol scrub zijn lotusvoeten.. Sommigen masseerden zijn lichaam met hibiscus en andere geurige oliën, terwijl anderen geurende body scrubs bereidden.

De badceremonie was zo uitgebreid dat het niet te beschrijven is.. In het huis van Bankatlal ontbrak niets voor de juiste verzorging van de Guru.. Na het bad was Samarth respectvol gekleed in een pitambar (een gele zijden doek) en zat met grote eer op een gekussende stoel.

Een saffraan tilak werd aangebracht op zijn voorhoofd, en verschillende slingers werden om zijn nek geplaatst.. Sommigen boden tulsi (heilige basilicum) bloemenslingers op zijn hoofd, terwijl anderen bereid een groot naïvadya (offer van voedsel) en gepresenteerd met toewijding aan Samarth.. De zegeningen die Bankatal op die dag had gegeven waren enorm.. Zijn huis was veranderd in een Dwarka (een heilige stad geassocieerd met Heer Krishna), gevuld met goddelijke vibraties.. En het was een maandag, de dag gewijd aan Lord Shiva.

Al het volk had hun verlangens vervuld, maar er was er nog één over.. Hij was een neef van Bankatlal en een toegewijde ziel met een diep geloof in Heer Shankar.. Hij dacht bij zichzelf: "Vandaag is het maandag en ik observeer een vasten.. Het is alsof Heer Shankar zelf naar mijn huis is gekomen, wandelen en praten."

Hij besloot in de schemering een rituele aanbidding van de Heer uit te voeren en vervolgens zijn vasten te breken.. Toen de zon onderging, baadde Ichharam zich en bereidde zich voor op de avondaanbidding, waarbij hij zijn geest focuste op de gunstige tijd van Pradosh.. Hij verzamelde alle noodzakelijke voorwerpen voor aanbidding en bood ze aan Samarth met immense liefde en toewijding.

Hij vroeg toen nederig: "Hoewel je misschien eerder op de dag hebt gegeten, neem nu alsjeblieft iets.. Zonder dat jij eerst eet, zal ik mijn vasten niet breken.. Het is maandag, Guru Raya, en ik observeer een vasten!". Terwijl de verlangens van alle andere toegewijden vervuld werden, bleef Ichharams wens vervuld.. Hij smeekte Samarth: "Volg ook mijn wens uit Uw genade."

Een menigte verzamelde zich, keek gretig naar de scène.. Ichharam, met diep vertrouwen, bracht een dienblad gevuld met offerandes en twee porties rijst gemaakt van ambemohar (een geurige rijstsoort), samen met diverse zoete gerechten.. De spread omvatte jalebi, raghavdas (een soort zoet), motichoor laddus, karanji, anarse, ghewar, en vele andere soorten lekkernijen.

Er waren talloze chutneys, salades, en een kom wrongel geplaatst naast een vat ghee, allemaal zorgvuldig gerangschikt.. Het was genoeg eten voor vier mensen.. Ichharam plaatste het dienblad voor Samarth, en zag de offeranden, Maharaj glimlachte voor zichzelf en zei: "Eet, eet al dit voedsel, Ganesha, zonder enige aarzeling.. Kijk, al die mensen kijken naar je eetlust."

Samarth ging zitten om te eten en klaar met al het eten, laat niets achter, zelfs het zout of de citroen niet.. Dit was een buitengewone vertoning van de gratie van de Guru, bedoeld om de gevolgen van aandringen te tonen.. Na de maaltijd begon Samarth al het voedsel te braken dat hij had gegeten, net zoals Shri Ramdas Swami eens had gedaan toen hij een verlangen had naar kheer (rijstpudding).. Ramdas Swami, na zijn verlangen bevredigd te hebben, kotste het kheer en begon het vervolgens opnieuw te eten om zijn verlangens te overwinnen.

Om de aandrang van toegewijden te vermijden kotste Samarth het voedsel, hoewel hij de kracht had om het te verteren.. Dat is het gedrag van de heiligen, die dienen als les voor toekomstige generaties, die hen op het rechtvaardige pad leiden.. De daad van Samarth hier was een subtiele leer aan mensen dat overdreven aandringen niet goed is en negatieve resultaten kan hebben.. Na het braken werd de plaats schoongemaakt, en Maharaj zat weer, en kreeg een bad.. Toegewijden, zowel mannen als vrouwen, kwamen om zijn darshan te nemen (gelukkig zicht), en toen kwamen twee groepen om bhajan (toewijd zingen).

Hun stemmen waren melodieus, prachtig resonerend zoals de pauwen riepen, toen ze met groot enthousiasme de naam van Lord Vitthal begonnen te zingen.. Ondertussen sprak Maharaj, zittend op zijn stoel, op zijn eigen manier, en zei: "Gan Gan Ganat Bote.". Dit was zijn constante mantra, altijd vergezeld van een ritmische klap van handen, en de vreugde die de sfeer vulde was onbeschrijfelijk, blijvend gedurende de nacht.

De mantra "Gan Gan" werd zo vaak gebruikt door hem dat mensen hem Gajanana begonnen te noemen.. Hoe kan één naam of vorm worden toegeschreven aan iemand die zelfverwerkelijkt is en beide heeft overtroffen?. Namen en vormen zijn slechts een deel van het materiële bestaan, en de verlichte ziel blijft ondergedompeld in de allerhoogste gelukzaligheid die voorbij de beschrijving gaat.

Tijdens de maand van Ashadha, wanneer pelgrims Pandharpur drommen, of tijdens de Simhastha Kumbh aan de oevers van de Godavari, of aan de Kumbh Mela in Haridwar, zijn de menigte enorm.. Maar nog groter waren de menigten die in het huis van Bankatlal in Shegaon voor darshan kwamen.

Swami Samarth Gajanana was als Lord Vitthal of Narayana zelf, en er was geen twijfel in het hoofd van de mensen.. Ze zagen hem op de steen staan, net als Heer Vitthal doet, en deze zekerheid bracht vreugde aan de mensen van Shegaon, waardoor de stad veranderde in een geestelijke haven.

Voor degenen die Brahma hebben bereikt, wordt de kwestie van kaste of sociale identiteit irrelevant.. Net zoals het zonlicht voor iedereen hetzelfde is, ziet de verlichte geen onderscheid.. Dagelijks kwamen nieuwe toegewijden en er werd speciale aanbidding uitgevoerd.. Zelfs Shesha (de duizendkoppige slang) zou moe zijn om alles te beschrijven.

In deze uitgestrektheid, waar sta ik?. Ik ben als een klein insect, maar het is Samarth's genade die me laat spreken.. Nu zal ik een beetje delen over de dagelijkse routine van Samarth.. Zijn leven was diep en onbegrijpelijk, en ik ontbloot het intellect om het volledig te beschrijven.

Soms nam hij een ritueel bad, soms bezocht hij verschillende plaatsen, en op andere momenten dronk hij modderig water.. Zijn dagelijkse routine was zo onvoorspelbaar als de wind, en niemand kon er een specifiek patroon aan maken.

Zijn liefde voor de chilum (een rookpijp) was duidelijk, en het werd altijd boven alles geplaatst, hoewel hij er geen gehechtheid aan had.. Het was gewoon een deel van zijn goddelijke toneelstuk.. Nu, terwijl we naar het volgende hoofdstuk gaan, houd jullie harten open en luister aandachtig, want de tijd is gekomen om de diepe leringen van Samarth te begrijpen.

Conclusie

Hoofdstuk 2 van de Gajanan Maharaj Vijaygranth biedt een schat aan spirituele wijsheid die toegewijden blijft inspireren en begeleiden op hun spirituele reis.. De poëtische verzen bevatten prachtig de essentie van toewijding, de transformerende kracht van goddelijke genade en het belang van nederigheid en dienstbaarheid.. Terwijl we nadenken over deze leringen, laten we ernaar streven om de deugden te belichamen die Gajanan Maharaj omhelst en zijn zegen te zoeken in onze zoektocht naar spirituele verlichting.