|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Κεφάλαιο 4

Χαιρετισμούς στον Άρχοντα Γκανέσα

Επισκόπηση του κεφαλαίου

Το κεφάλαιο 4 του Gajanan Maharaj Vijaygranth είναι μια σαγηνευτική αφήγηση που αναδεικνύει τα θεϊκά θαύματα και την ακλόνητη πίστη των οπαδών του Gajanan Maharaj.. Αυτό το κεφάλαιο στρέφει σε ένα εξαιρετικό γεγονός που όχι μόνο ενίσχυσε τους λάτρεις της πίστης, αλλά και απεικόνισε τον Μαχαράτζ, την απεριόριστη χάρη.

Δοκιμάζω την Πίστη των Devotees

Η ιστορία από το Κεφάλαιο 4 αφηγείται ένα περιστατικό που συνέβη την ευοίωνη ημέρα της Akshaya Tritiya, η οποία θεωρείται ιδιαίτερα από τον λαό του Varhad.. Σήμερα, οι άνθρωποι εκτελούν τελετουργίες όπως η Σράντα, προσφέροντας νερό στους προγόνους τους, και η ημέρα θεωρείται πολύ ξεχωριστή και ευοίωνη.

Η ιστορία αρχίζει με τον Μαχαράτζ να κάθεται ανάμεσα στα παιδιά, συμμετέχοντας σε παιχνιδιάρικες δραστηριότητες.. Εξέφρασε την επιθυμία του να καπνίσει ένα τσίλαμ (ένα παραδοσιακό σωλήνα) και ζήτησε από τα παιδιά να του το ετοιμάσουν.. Τα παιδιά ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν τον Μαχαράτζ και άρχισαν να γεμίζουν το τσίλαμ με καπνό.. Ωστόσο, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν φωτιά για να το ανάψουν, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμη φωτιά καθώς οι δουλειές του σπιτιού δεν είχαν αρχίσει ακόμη.

Τα παιδιά, ανήσυχα και αβέβαια, άρχισαν να σκέφτονται πώς μπορούσαν να βρουν φωτιά για το τσίλουμ του Μαχαράτζ.. Βλέποντας το ενδιαφέρον τους, ο Μπανκάτ πρότεινε να πάνε στον Γιανακίραμ, έναν χρυσοχόο, ο οποίος συνήθως είχε φωτιά στο μαγαζί του για τη δουλειά του.. Τα παιδιά ακολούθησαν αυτή τη συμβουλή και πήγαν στο Γιανακίραμ, ζητώντας ένα κομμάτι φλεγόμενου άνθρακα για το τσίλουμ του Μαχαράτζ.

Ωστόσο, ο Γιανακίραμ δεν εξεπλάγη μόνο από το αίτημά τους, αλλά ενοχλήθηκε επίσης.. Αρνήθηκε να τους δώσει τη φωτιά, λέγοντας ότι την ημέρα της Akshaya Tritiya, δεν θα δώσει φωτιά σε κανέναν, ειδικά για το κάπνισμα ένα chilum.. Τα παιδιά προσπάθησαν να τον πείσουν, εξηγώντας ότι η φωτιά ήταν για τον Gajanan Maharaj, ο οποίος ήταν ένας σεβαστός άγιος, αλλά ο Janakiram τους κορόιδεψε.. Αμφισβητούσε την ιερότητα του Γκαγιάν Μαχαράτζ, αναφερόμενος σ'αυτόν ως ένας απλός περιπλανώμενος που κάπνιζε γάντζα και καπνό, περιπλανιόταν γυμνός και έπινε βρώμικο νερό.

Ο Γιανακίραμ συνέχισε να ασέβεια στον Μαχαράτζ, λέγοντας ότι αν ήταν πραγματικά φωτισμένος, θα έπρεπε να είναι σε θέση να δημιουργήσει φωτιά μόνος του και να μην χρειάζεται να παρακαλέσει γι'αυτό.. Απέλυσε τα παιδιά και τα έστειλε μακριά χωρίς να τους δώσει φωτιά.

Αποκαρδιωμένα, τα παιδιά επέστρεψαν στο Μαχαράτζ και αφηγήθηκαν ολόκληρο το περιστατικό.. Μόλις το άκουσε αυτό, ο Μαχαράτζ χαμογέλασε και τους διαβεβαίωσε ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχούν για την άρνηση του Τζανακιράμ.. Ο Μαχαράτζ κατόπιν πήρε το τσιλούμι στα χέρια του και, χωρίς να χτυπήσει σπίρτο ή να χρησιμοποιήσει φωτιά, απλά κράτησε ένα ραβδί πάνω από το τσιλούμι.. Ο Μπανκάτ, με αφοσίωση και ανησυχία, ζήτησε από τον Μαχαράτζ να περιμένει μια στιγμή ενώ προσπαθούσε να δημιουργήσει φωτιά τρίβοντας μπαστούνια μαζί.

Ωστόσο, ο Μαχαράτζ τον σταμάτησε απαλά, δίνοντάς του οδηγίες να μην τρίψει τα ραβδιά, αλλά μόνο να κρατήσει ένα πάνω από το τσίλουμ.. Ο Μπανκάτ υπάκουσε, και καθώς κρατούσε το ραβδί, συνέβη ένα εξαιρετικό γεγονός που εκδηλώνεται φωτιά από μόνη της από το ραβδί, και το τσίλουμ άναψε χωρίς την ανάγκη για οποιαδήποτε εξωτερική φωτιά.

Αυτό το θαυματουργό γεγονός έδειξε τη θεϊκή δύναμη του Γκατζάναν Μαχαράτζ.. Το ραβδί παρέμεινε άθικτο, και το τσιλούμι πυρπολήθηκε πλήρως, αποδεικνύοντας ότι ένας αληθινός άγιος δεν χρειάζεται εξωτερικά βοηθήματα για να εκπληρώσει τις ανάγκες τους.. Η φωτιά δεν ήταν συνηθισμένη · ήταν μια εκδήλωση της πνευματικής δύναμης του Μαχαράι, εκπλήσσοντας όλους τους παρόντες και επαναβεβαιώνοντας την πίστη των πιστών του

Η Μετάνοια του Γιανακίραμ

Η ιστορία από το Κεφάλαιο 4 περιγράφει ένα άλλο θαυματουργό γεγονός που περιλάμβανε τον Γκατζανάν Μαχαράτζ κατά τη διάρκεια του εορτασμού της Akshaya Tritiya.. Αυτή η ημέρα πραγματοποιείται σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους, όπως και η σημασία των λουλουδιών neem την πρώτη ημέρα του νέου έτους.

Η ιστορία αρχίζει με τους ανθρώπους που κάθονται για ένα γεύμα, και ένα πιάτο φτιαγμένο από tamarind ήταν να σερβίρεται.. Καθώς ετοιμαζόντουσαν να φάνε, παρατήρησαν κάτι σοκαριστικό... υπήρχαν σκουλήκια που σέρνονται στο πιάτο της ταμάρινθου.. Αυτό το θέαμα προκάλεσε μεγάλη αηδία και χάος μεταξύ όλων, και οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα πιάτα τους, απρόθυμοι να φάνε το φαγητό.

Ο Γιανακίραμ, ο χρυσοχόος που είχε προηγουμένως προσβάλει τον Γκατζανάν Μαχαράτζ, ήταν μεταξύ εκείνων που ήταν παρόντες.. Συνειδητοποίησε ότι ολόκληρο το γεύμα σπαταλήθηκε λόγω των σκουλήκια στο πιάτο tamarind και άρχισε να αισθάνεται βαθιά ταραγμένος, καθώς καταλάβαινε ότι αυτό ήταν μια συνέπεια της ασέβειας του προς τον Maharaj.. Ο Γιανακίραμ είχε αρνηθεί να δώσει φωτιά για το τσίλαμ του Μαχαράτζ νωρίτερα, χλευάζοντας τον και απορρίπτοντάς τον ως ανάξιο άγιο.. Τώρα, ένιωσε ότι αυτό το περιστατικό ήταν άμεσο αποτέλεσμα των πράξεών του.

Νιώθοντας λύπη και ντροπή, ο Τζανακιράμ πλησίασε τον Μπανκάτλαλ και ομολόγησε την αδικοπραγία του.. Εξήγησε ότι ολόκληρο το γεύμα καταστράφηκε εξαιτίας των σκουληκιών στην ταμαρίνδα, και αυτό ήταν δικό του λάθος που δεν έδωσε φωτιά για το τσίλουμ του Μαχαράτζ νωρίτερα.. Παραδέχτηκε ότι είχε κρίνει άδικα τον Μαχαράτζ και αναγνώρισε ότι ο Μαχαράτζ δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά ένας μεγάλος άγιος με τεράστια δύναμη.

Ο Τζανακίραμ, καταβεβλημένος από ενοχές και τύψεις, ζήτησε από τον Μπανκάτλαλ να τον πάει στον Γκατζάναν Μαχαράτζ για να παρακαλέσει για συγχώρεση.. Ο Μπανκάτλαλ, κατανοώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, πήγε τον Τζανακίραμ στον Μαχαράτζ.

Ο Γιανακίραμ πλησίασε τον Μαχαράτζ με μεγάλη ταπεινοφροσύνη και φόβο, προσκυνώντας στα πόδια του και ζητώντας συγχώρεση για την ασέβειά του.. Παραδέχτηκε ότι είχε κάνει ένα σοβαρό λάθος αμφισβητώντας τη θεότητα του Μαχαράτζ και είχε υποστεί τις συνέπειες μέσω του κατεστραμμένου γεύματος.

Ο Μαχαράτζ, μέσα στην απέραντη συμπόνια του, είπε στον Τζανακίραμ ότι το πιάτο με ταμάριντ δεν ήταν στην πραγματικότητα χαλασμένο, και δεν υπήρχαν σκουλήκια μέσα.. Διαβεβαίωσε τον Γιανακίραμ ότι συγχωρήθηκε και ότι το περιστατικό ήταν απλώς μια δοκιμασία πίστης και ταπεινοφροσύνης.

Προς έκπληξή όλων, όταν έλεγξαν πάλι το πιάτο της ταμαρίντας, βρήκαν ότι ήταν τέλεια, χωρίς σκουλήκια ή σημάδια λάφυρας.. Το προηγούμενο περιστατικό είχε εξαφανιστεί σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.. Αυτό το θαύμα εξέπληξε όλους όσους ήταν παρόντες και εξαπλώθηκαν γρήγορα σε όλο το χωριό, δημιουργώντας περαιτέρω το μεγαλείο του Γκατζανάν Μαχαράτζ και το βαθύ σεβασμό που είχαν οι άνθρωποι γι'αυτόν.

Η ιστορία τελειώνει με την συνειδητοποίηση ότι όπως η μυρωδιά του μόσχου δεν μπορεί να κρυφτεί, το μεγαλείο και η θεότητα ενός αληθινού αγίου όπως ο Γκαγιάν Μαχαράτζ δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η Ιστορία του Devotee Chandumukin

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν πιστό ονόματι Chandumukhin, ο οποίος ήταν κάτοικος του Shegaon και ένας αφοσιωμένος ακόλουθος του Gajanan Maharaj.

Τον μήνα Ιεσθθά, μια συνάθροιση πιστών είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον Μαχαράτζ.. Τον υπηρετούσαν με σεβασμό, μερικοί έκοβαν μάνγκο, μερικοί τον τάιζαν κομμάτια, άλλοι τον λάτρευαν, προσφέροντας καραμέλες ζάχαρης, στολίζοντάς τον με γιρλάντες, και εφάρμοζαν δροσερή πάστα σανταλόξυλου στο σώμα του.

Εκείνη τη στιγμή, ο Μαχαράζ είπε στον Τσαντού ότι δεν ήθελε να φάει τα μανιόκα που του σερβίρονται.. Αντ 'αυτού, ζήτησε δύο kanhole (ένα παραδοσιακό γλυκό) από την utrandya Chandu (ένα δοχείο αποθήκευσης).

Ο Τσάντου, με διπλωμένα χέρια, απάντησε ότι δεν είχε καθόλου μαντήλι στο σπίτι.. Προσφέρθηκε να φτιάξει γρήγορα φρέσκα για τον Μαχαράτζ.. Ωστόσο, ο Μαχαράτζ επέμενε ότι δεν ήθελε φρέσκο κανόλο, αλλά συγκεκριμένα ήθελε αυτά από την Ουντράντυα του Τσαντού.. Ο Μαχαράζ του ζήτησε να μην βρει δικαιολογίες και να πάει σπίτι να φέρει τα γλυκά.

Ενθαρρυμένος από τους άλλους πιστούς, ο Τσάντου γύρισε σπίτι βιαστικά και ρώτησε τη σύζυγό του, την Κάντα, αν είχε απομείνει κανένα καντίνα στην Ουντράντυα.. Η Κάντα ήταν μπερδεμένη και τον ενημέρωσε ότι ένας μήνας είχε περάσει από την Akshaya Tritiya όταν είχε φτιάξει kanhole.. Αμφέβαλλε αν είχαν μείνει και ακόμα κι αν ήταν, μπορεί να είχαν πάει άσχημα μέχρι τώρα.

Ο Τσάντου επέμενε να ελέγξει, καθώς ήταν εντολή του Μαχαράτζ.. Η Κάντα άρχισε απρόθυμα να ψάχνει μέσα από την αποθήκη τους, υπενθυμίζοντας ότι είχε όντως φτιάξει το μαντήλι πριν από ένα μήνα, και αν είχαν μείνει, πιθανότατα θα είχαν χαλάσει μέχρι τώρα.

Προς έκπληξή τους, όταν άνοιξαν την Ουντρέντια και έλεγξαν το χωματένιο δοχείο όπου τα είχε αποθηκεύσει, βρήκαν δύο καραβίδες που ήταν ακόμα φρέσκα και ανέγγιχτα από οποιαδήποτε μούχλα ή λάφυρα, παρά τον καιρό που είχε περάσει.

Καταβεβλημένος από χαρά και ευγνωμοσύνη, ο Τσάντου πήρε πίσω το μαντήλι στον Μαχαράτζ και του τα πρόσφερε.. Οι θεατές έμειναν έκπληκτοι με αυτό το θαύμα, συνειδητοποιώντας το μεγαλείο του Γκαγιάν Μαχαράτζ, ο οποίος γνώριζε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Ακριβώς όπως ο άρχοντας Ράμα απολάμβανε τα ταπεινά μούρα που πρόσφερε ο Σαμπάρι, ο Γκατζανάν Μαχαράι δέχτηκε το κάδο του Τσαντού, ευλογώντας τον Τσαντού και την οικογένειά του με άφθονη πνευματική αξία για την αφοσίωσή τους.

Πνευματικό ταξίδι του Madhav

Αυτή η ιστορία περιγράφει το πνευματικό ταξίδι ενός Brahmin που ονομάζεται Madhav από το χωριό Chincholi, που βρίσκεται νότια του Shegaon.

Ο Μάνταβ, ο οποίος ήταν πάνω από εξήντα ετών, είχε γίνει αδύναμος από την ηλικία.. Στα νιάτα του, είχε απορροφηθεί βαθιά σε κοσμικές υποθέσεις, οι οποίες είχαν καταλάβει όλη του τη ζωή.. Ωστόσο, τώρα βρέθηκε μόνος του, έχοντας χάσει τόσο τη γυναίκα του όσο και τα παιδιά του.. Αυτή η βαθιά απώλεια τον απογοήτευσε με τη ζωή, και ανέπτυξε μια αίσθηση αποκόλλησης από τον υλικό κόσμο.

Αισθανόμενος το βάρος των περασμένων ενεργειών του και τη λύπη του, ο Μάνταβ άρχισε να σκέφτεται πώς είχε περάσει τη ζωή του βυθισμένος σε κοσμικές επιδιώξεις, παραμελώντας την πνευματική του ανάπτυξη.. Θρηνούσε που δεν αφιέρωσε καθόλου χρόνο στον Θεό και συνειδητοποίησε ότι, στα γηρατειά του, δεν είχε κανέναν να στραφεί εκτός από τον Θεό.

Με αυτή τη συνειδητοποίηση, ο Madhav αποφάσισε να αποκηρύξει τα πάντα και να αναζητήσει καταφύγιο στα πόδια του Gajanan Maharaj στο Shegaon.. Πήγε στο Σεγκάον και, με σταθερή απόφασι, άρχισε μια νηστεία στο κατώφλι του Μαχαράτζ, αρνούμενος τόσο τροφή όσο και νερό.. Η μόνη του προσευχή ήταν να φωνάζει συνέχεια το όνομα του Λόρδου Ναραγιάνα.

Ο Madhav κράτησε μια μέρα, αλλά παρέμεινε σταθερός στην απόφασή του, η οποία τράβηξε την προσοχή του Gajanan Maharaj.. Ο Μαχαράζ, βλέποντας την αποφασιστικότητα του Μαντάβ, του είπε ότι μια τέτοια ακραία πράξη ήταν περιττή και ότι έπρεπε να είχε πάρει το όνομα του Κυρίου νωρίτερα στη ζωή του.. Ο Μαχαράζ τόνισε ότι η αναμονή μέχρι τα γηρατειά να επιδιώξουν την πνευματικότητα ήταν σαν να σκάβουν ένα πηγάδι αφότου το σπίτι είχε πιάσει φωτιά.

Ο Μαντχάβ, ωστόσο, παρέμεινε σταθερός στην απόφασή του και δεν υπάκουσε στις συμβουλές του Μαχαράτζ.. Παρά τις προσπάθειες του λαού του Σεγκάον, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού του χωριού, να τον πείσει να σπάσει τη νηστεία του, ο Μάνταφ αρνήθηκε να υποχωρήσει.

Εκείνη τη νύχτα, καθώς πλησίαζε το δεύτερο ρολόι, εμφανίστηκε ένα τρομακτικό όραμα πριν ο Μαδαβ Μαχαράι πάρει μια τρομακτική μορφή, που έμοιαζε με τον Γιάμα, τον θεό του θανάτου.. Αυτή η μορφή του Μαχαράτζ έσπευσε προς τον Μαντάβ σαν να τον καταβροχθίζει, κάνοντας τον Μαντάβ να φύγει από τον τρόμο, χτυπώντας την καρδιά του με φόβο.

Μόλις ο Madhav νόμιζε ότι ήταν καταδικασμένος, ο Maharaj επέστρεψε στην αρχική του μορφή και μίλησε στον Madhav, ρωτώντας τον αν αυτό ήταν το θάρρος που έπρεπε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των προηγούμενων πράξεών του.. Ο Maharaj υπενθύμισε στον Madhav ότι η μοίρα που προσπαθούσε να αποφύγει θα τον πρόδιδε αν δεν άλλαζε την προσέγγισή του.

Ο Madhav, συγκλονισμένος από την εμπειρία, παρακάλεσε τον Maharaj να τον γλιτώσει από τη φρίκη του βασιλείου του Yama και να του δώσει απελευθέρωση.. Παραδέχτηκε ότι ενώ είχε μαζέψει πολλές αμαρτίες, πίστευε ότι η χάρη του Μαχαράτζ θα μπορούσε να τις κάψει.

Ο Madhav, αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες του και ικετεύοντας για το έλεος του Maharaj, ζήτησε να μην σταλεί στο βασίλειο του Yama.. Εξέφρασε την επιθυμία του για απελευθέρωση και να μην εμπλακεί ξανά στον κύκλο της γέννησης και του θανάτου.. Ζήτησε ταπεινά από τον Μαχαράτζ να τον απαλλάξει από τα κοσμικά του παθήματα και να του χορηγήσει τη Βαϊκούντα (την κατοικία του Λόρδου Βισνού).

Ο Maharaj, ακούγοντας την ειλικρινή έκκληση του Madhav, ανταποκρίθηκε με χαμόγελο και τον διαβεβαίωσε ότι είχε εκπληρώσει την επιθυμία του.. Ο Μαχαράι είπε στον Μαντχάβ ότι δεν θα ξαναγεννιόταν και θα ελευθερωνόταν από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου, τερματίζοντας έτσι τα επίγεια παθήματα του.

Καθώς τα λόγια του Μαχαράτζ αντηχούσαν με τον Madhav, η συνειδητότητά του για το σώμα του άρχισε να εξασθενεί.. Ο Madhav, νιώθοντας τεράστια ειρήνη και ανακούφιση, συνειδητοποίησε ότι η σχέση του με τον υλικό κόσμο είχε διαλυθεί.

Οι άνθρωποι γύρω από τον Madhav, αγνοώντας την πνευματική ανταλλαγή μεταξύ αυτού και του Maharaj, άρχισαν να κάνουν εικασίες για την κατάστασή του.. Μερικοί πίστευαν ότι ο Madhav είχε χάσει τη λογική του λόγω παρατεταμένης νηστείας, ενώ άλλοι αναρωτιούνταν αν είχε τρελαθεί.

Ωστόσο, η αλήθεια ήταν ότι ο Madhav είχε επιτύχει απελευθέρωση (moksha) μέσω της χάρης του Maharaj.. Το φυσικό του σώμα μπορεί να φαινόταν άψυχο στους θεατές, αλλά στην πραγματικότητα, η ψυχή του είχε απελευθερωθεί από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου.. Το ταξίδι του σε αυτόν τον κόσμο είχε τελειώσει, και είχε συγχωνευτεί με το θείο, όλα χάρη στη συμπόνια και τη χάρη του Gajanan Maharaj.

Έτσι, μέσα από αυτή την ιστορία, η αφήγηση τονίζει τη δύναμη της αληθινής αφοσίωσης, της μετάνοιας και της μεταμορφωτικής χάρης ενός πραγματικού αγίου όπως ο Γκαγιάν Μαχαράτζ.

Οι Βέντικ Μπραμίνς και ο Βάσαντ Πούτζα

Κάποτε, ο Gajanan Maharaj εξέφρασε την επιθυμία στους μαθητές του να εκτελέσουν ένα τελετουργικό Vedic γνωστό ως "Mantra Jagar.". Ήθελε να προσκληθεί ο Βέντικ Μπραχμίνς να ψαλμωδήσει τις Βέδες, καθώς πίστευε ότι η ακρόαση των Βέδων έφερε τεράστια χαρά στο θείο.. Ο Μαχαράζ έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες: "Σέρβιρε τους Βραχμάνους με αναψυκτικά όπως πανχ, pedha, barfi, αλατισμένο μούσκεμα dal, και να τους δώσει επίσης ένα ρουπία το καθένα."

Ακούγοντας αυτό, οι μαθητές ανησυχούσαν και πληροφορούσαν ταπεινά τον Μαχαράτζ ότι δεν υπήρχαν Βέντιτς Μπραμίνς στο χωριό τους, τον Σέγκαον, για να εκτελέσουν το τελετουργικό.. Ήταν πρόθυμοι να αναλάβουν τα έξοδα, αλλά η μόνη τους ανησυχία ήταν να βρουν τους Βραχμάνους για την τελετή.

Ο Μαχαράζ τους καθησύχασε, λέγοντας ότι ο Άρχοντας Χάρι (Βισνού) θα στείλει τους Βραχμάνους για τον Βασάντ Πουτζά τους.. Οι μαθητές, γεμάτοι χαρά, άρχισαν αμέσως τις προετοιμασίες.. Μάζεψαν εκατό ρουπίες και μάζεψαν όλα τα απαραίτητα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένης της πάστας σανταλόξυλου, τα οποία αναμειγνύονταν με σαφράν και καμφορά για το τελετουργικό.

Όπως υποσχέθηκε, την εποχή της δεύτερης πραχάρ (μια συγκεκριμένη διαίρεση της ημέρας), ο Βέντιτς Μπραμίνς έφτασε στο Σέγκαον.. Αυτοί οι Βραχμάνοι ήταν καλά πληροφορημένοι στα τελετουργικά των Βεδικών και γνώριζαν τις σωστές διαδικασίες για να εκτελέσουν την Τζατέλα ( τελετουργική ακολουθία).

Το Vasant Puja εκτελέστηκε με μεγάλη μεγαλοπρέπεια, και οι Brahmins ήταν ευχαριστημένοι.. Αφού έλαβαν τη δακχίνα τους (προσφορές), αναχώρησαν σε άλλα χωριά.. Αυτό το περιστατικό ανέδειξε τη θεϊκή δύναμη των αγίων όπως ο Γκαγιάν Μαχαράτζ, των οποίων οι επιθυμίες εκπληρώθηκαν με τη χάρη του άρχοντα Ραμανάναθ (ένα όνομα Βισνού).

Ηθική και Συνεχής:

Το τελευταίο εδάφιο αναφέρει ότι αυτή η πρακτική της εκτέλεσης του Vasant Puja με αυτόν τον τρόπο γινόταν κάθε χρόνο από τον Bunkatall με μεγάλο ενθουσιασμό.. Ακόμα και σήμερα, οι απόγονοί του συνεχίζουν αυτή την παράδοση στο Σεγκάον, διατηρώντας την κληρονομιά ζωντανή.

Συμπέρασμα

Οι θαυματουργές πράξεις του Gajanan Maharaj και οι δοκιμές της πίστης των πιστών του στο Κεφάλαιο 4 μεταδίδουν τη σημασία της ακλόνητης αφοσίωσης.. Αυτές οι ιστορίες όχι μόνο εμπνέουν αφοσίωση, αλλά και ενισχύουν την πανταχού παρούσα και την καλοσύνη του Gajanan Maharaj στη ζωή των πιστών του.

Κάθε θαύμα και δίδαγμα σ'αυτό το κεφάλαιο συμβάλλει στη μεγαλύτερη ταπετσαρία διδασκαλιών που βρίσκονται στη Βιτζέιγκρανθ, ενθαρρύνοντας τους αναγνώστες να εμβαθύνουν την πίστη τους και την εμπιστοσύνη τους στη θεία πρόνοια.