|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Rozdział 4

Pozdrowienia dla lorda Ganeshy

Przegląd rozdziału

Rozdział 4 Gajany Maharaj Vijaygrant jest urzekającą narracją, która podkreśla boskie cuda i niezachwianą wiarę wielbicieli Gajanana Maharaja.. Rozdział ten zamienia się w nadzwyczajne wydarzenie, które nie tylko wzmacnia wiarę wielbicieli, ale także ilustruje nieograniczoną łaskę Maharaja.

Testowanie wiary wielbicieli

Historia z rozdziału 4 opowiada o incydencie, który miał miejsce w pomyślny dzień Akshaya Tritiya, który jest wysoko ceniony przez mieszkańców Varhadu.. Tego dnia ludzie wykonują rytuały takie jak Shraddha, oferując wodę swoim przodkom, a dzień ten jest uważany za bardzo wyjątkowy i pomyślny.

Historia zaczyna się od Maharaj siedzącego wśród dzieci, angażującego się w zabawy.. Wyraził pragnienie wypalenia chilum (tradycyjnej rury) i poprosił dzieci o przygotowanie go dla niego.. Dzieci chętnie służyły Maharaj i zaczęły napełniać chilum tytoniem.. Jednak szybko zdali sobie sprawę, że potrzebują ognia, aby go zapalić, ale nie było żadnego ognia, ponieważ prace domowe jeszcze się nie zaczęły.

Dzieci, zmartwione i niepewne, zaczęły myśleć o tym, jak mogą znaleźć ogień dla chilum Maharaj.. Biorąc pod uwagę ich troskę, Bankat zasugerował, że mogą udać się do Janakiram, złotnika, który zwykle miał ogień w swoim sklepie do jego pracy.. Dzieci poszły za tą radą i poszły do Janakiram, prosząc o kawałek węgla palącego chilum Maharaja.

Janakiram był jednak nie tylko zaskoczony ich wnioskiem, ale również zirytowany.. Nie chciał im dać ognia, mówiąc, że w dniu Akshaya Tritiya, nie dałby ognia nikomu, zwłaszcza za palenie chillum.. Dzieci próbowały go przekonać, wyjaśniając, że ogień był dla Gajanana Maharaja, który był czczonym świętym, ale Janakiram z nich kpił.. Pytał o świętość Gajanana Maharaja, odnosząc się do niego jako zwykłego wędrowca, który palił ganja i tytoń, wędrował nago i pił brudną wodę.

Janakiram nadal lekceważył Maharaja, mówiąc, że jeśli był prawdziwie oświecony, powinien być w stanie stworzyć ogień sam i nie musi o niego błagać.. Odprawił dzieci i odesłał nie dając im ognia.

Dzieci wróciły do Maharaj i opowiedziały o całym incydencie.. Po usłyszeniu tego, Maharaj uśmiechnął się i zapewnił ich, że nie muszą się martwić odmową Janakirama.. Maharaj wziął chilum w swoje ręce i bez trafienia zapałki lub przy użyciu ognia, po prostu trzymał kij nad chilum.. Bankat, z oddaniem i troską, poprosił Maharaj, aby poczekać chwilę, podczas gdy próbował stworzyć ogień przez pocieranie kije razem.

Jednak, Maharaj delikatnie zatrzymał go, instruując go, aby nie pocierać pałeczki, ale tylko trzymać jeden nad chilum.. Bankat był posłuszny, a gdy trzymał kij, doszło do niezwykłego zdarzenia - ogień objawił się z kija na własną rękę, a chillum zapalił się bez potrzeby jakiegokolwiek ognia zewnętrznego.

To cudowne wydarzenie pokazało Boską moc Gajanana Maharaja.. Kij pozostał nienaruszony, a chilum został całkowicie zapalony, udowadniając, że prawdziwy święty nie potrzebuje pomocy zewnętrznej, aby zaspokoić ich potrzeby.. Ogień nie był zwyczajny; był przejawem duchowej mocy Maharaja, zadziwiającym wszystkich obecnych i potwierdzającym wiarę jego wielbicieli

Pokuta Janakirama

Historia z rozdziału 4 opisuje kolejne cudowne wydarzenie z udziałem Gajanana Maharaja podczas obchodów Akshaya Tritiya.. Ten dzień jest prowadzony w wielkim szacunku przez ludzi, podobnie jak znaczenie neem kwiaty pierwszego dnia nowego roku.

Historia zaczyna się od ludzi siedzących na posiłku, a danie z tamaryndy było serwowane.. Kiedy mieli jeść, zauważyli coś szokującego - robaki pełzały w tamaryndowskim naczyniu.. Ten widok spowodował wielki obrzydzenie i chaos wśród wszystkich, a ludzie porzucili swoje talerze, niechętni do jedzenia.

Janakiram, złotnik, który wcześniej obraził Gajanana Maharaja, był wśród obecnych.. Uświadomił sobie, że cały posiłek został zmarnowany z powodu robaków w tamaryndowskim naczyniu i zaczął czuć się głęboko zakłopotany, ponieważ zrozumiał, że było to konsekwencją jego braku szacunku do Maharaj.. Janakiram odmówił wydania ognia za chilum Maharaja, szydząc z niego i odrzucając go jako niegodnego świętego.. Uważał, że ten incydent był bezpośrednim skutkiem jego działań.

Żal i wstyd, Janakiram podszedł do Bankatlala i przyznał się do winy.. Wyjaśnił, że cały posiłek został zniszczony z powodu robaków w tamaryndzie, a to była jego wina, że wcześniej nie dostarczył ognia do chilum Maharaj.. Przyznał, że niesprawiedliwie osądził Maharaj i uznał, że Maharaj nie jest zwykłym człowiekiem, ale wielkim świętym o ogromnej mocy.

Janakiram, przytłoczony poczuciem winy i wyrzutami sumienia, poprosił Bankatlala, by zabrał go do Gajanan Maharaj, aby mógł błagać o przebaczenie.. Bankatlal, rozumiejąc powagę sytuacji, zabrał Janakirama do Maharaj.

Janakiram zbliżył się do Maharaja z wielką pokorą i strachem, kłaniając się u jego stóp i prosząc o przebaczenie za jego brak szacunku.. Przyznał, że popełnił poważny błąd, wątpiąc w boskość Maharaja i poniósł konsekwencje przez zrujnowany posiłek.

Maharaj, w swoim nieskończonym współczuciu, powiedział Janakiram, że tamarynda nie jest zepsuta i nie ma w niej robaków.. Zapewnił Janakiram, że mu przebaczono i że incydent był tylko próbą wiary i pokory.

Dla wszystkich zaskoczenie, kiedy ponownie sprawdzali tamaryndowaną miskę, okazało się, że jest całkowicie w porządku, bez robaków lub żadnych oznak zepsucia.. Wcześniejszy incydent zniknął, jakby nigdy nie miał miejsca.. Ten cud zaskoczył wszystkich obecnych i rozprzestrzenił się szybko w całej wiosce, dalej ustanawiając wielkość Gajanan Maharaj i głęboki szacunek ludzi miał do niego.

Historia kończy się uświadomieniem sobie, że tak jak zapach piżma nie może być ukryty, wielkość i boskość prawdziwego świętego jak Gajanan Maharaj nie może być ukryta.

Historia Devotee Chandumukina

Historia toczy się wokół wielbiciela o imieniu Chandumukhin, który był rezydentem Szegaonu i pobożnym wyznawcą Gajanana Maharaja.

W miesiącu Jyeshtha zebrało się zgromadzenie wielbicieli wokół Maharaj.. Z całym szacunkiem służyli mu - niektórzy kroili mango, niektórzy karmili go kawałkami, inni fanigowali go, oferowali słodycze, zdobili go girlandami i stosowali fajną pastę sandałową do jego ciała.

W tym momencie Maharaj powiedział Chandu, że nie chce jeść mango, które mu podano.. Zamiast tego, poprosił o dwa kanhole (tradycyjny słodki) z Chandu Utrandya (pojemnik do przechowywania).

Chandu, z złożonymi rękoma, odpowiedział, że nie ma w domu żadnej nory.. Zaproponował, że szybko zrobi nowe dla Maharaja.. Jednak Maharaj nalegał, że nie chce świeżej nory, ale szczególnie tych z Utrandyi Chandu.. Maharaj poprosił go, by nie usprawiedliwiał się i nie spieszył do domu, by przynieść słodycze.

Zachęcony przez innych wielbicieli, Chandu spieszył do domu i zapytał swoją żonę, Kanta, czy zostały jakieś kanhole w Utrandyi.. Kanta była zdumiona i poinformowała go, że minął miesiąc od Akshaya Tritiya, kiedy zrobiła kanhole.. Wątpiła, czy jakieś zostały, a nawet gdyby były, to już by się zepsuły.

Chandu nalegał na sprawdzenie, ponieważ to był rozkaz Maharaja.. Kanta niechętnie zaczęła przeszukiwać ich magazyn, pamiętając, że rzeczywiście zrobiła kanhole miesiąc temu, a gdyby ktoś został, prawdopodobnie już by się rozpieścili.

Dla ich zaskoczenia, kiedy otworzyli Utrandya i sprawdzili garnek ziemny, gdzie je przechowywała, znaleźli dwie nory, które były nadal świeże i nietknięte przez jakąkolwiek pleśń lub zepsucie, pomimo czasu, który minął.

Przytłoczony radością i wdzięcznością, Chandu zabrał kanhole do Maharaj i zaoferował je jemu.. Widzowie byli zdumieni tym cudem, zdając sobie sprawę z wielkości Gajanana Maharaja, który znał przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Tak jak Pan Rama rozkoszował się pokornymi jagodami oferowanymi przez Shabari, Gajanan Maharaj przyjął Kanhole Chandu, błogosławiąc Chandu i jego rodzinę obfitą duchową zasługą za ich oddanie.

Duchowa podróż Madhav

Historia ta opisuje duchową podróż Bramina Madhava z wioski Chincholi, położonej na południe od Szegaonu.

Madhav, który miał ponad sześćdziesiąt lat, stał się słaby z wiekiem.. W młodości był głęboko zaangażowany w sprawy światowe, które zajmowały całe jego życie.. Jednak teraz znalazł się sam, po utracie żony i dzieci.. Ta głęboka strata pozostawiła go rozczarowanego życiem i rozwinęła poczucie oderwania od świata materialnego.

Czując ciężar swoich wcześniejszych działań i żalu, Madhav zaczął się zastanawiać nad tym, jak spędził swoje życie zanurzony w światowych dążeniach, zaniedbywając swój duchowy rozwój.. Płakał nie poświęcając czasu Bogu i zdał sobie sprawę, że w jego starości, nie miał nikogo, by zwrócić się do Boga.

Z tą świadomością, Madhav postanowił zrezygnować ze wszystkiego i szukać schronienia u stóp Gajanan Maharaj w Szegaonie.. Pojechał do Shegaon i, z stanowczym postanowieniem, rozpoczął post u progu Maharaj, odmawiając zarówno żywności i wody.. Jego jedyną modlitwą było nieustannie śpiewać imię Pana Narayana.

Madhav 's szybko trwał jeden dzień, ale pozostał stanowczy w swojej determinacji, która przyciągnęła uwagę Gajanan Maharaj.. Maharaj, widząc determinację Madhava, powiedział mu, że taki skrajny czyn jest niepotrzebny i że powinien był przyjąć imię Pana wcześniej w swoim życiu.. Maharaj wskazał, że czekanie do starości, aby dążyć do duchowości było jak kopanie studni po tym, jak dom się spalił.

Madhav jednak pozostawał stanowczy w swojej decyzji i nie słuchał rady Maharaj.. Pomimo wysiłków ludu Szegaon, w tym głowy wsi, aby przekonać go do przerwania jego post, Madhav odmówił ustąpienia.

Tej nocy, gdy zbliżał się drugi zegarek, pojawiła się przerażająca wizja, zanim Madhav - Maharaj przybrał przerażającą formę, przypominającą Yamę, boga śmierci.. Ta forma Maharaj popędziła do Madhav, jakby go pożreć, powodując Madhav uciec w terrorze, jego serce wali ze strachu.

Gdy Madhav myślał, że jest skazany, Maharaj wrócił do swojej pierwotnej formy i rozmawiał z nim, pytając go, czy jest to odwaga, którą miał, by stawić czoła konsekwencjom swoich wcześniejszych czynów.. Maharaj przypomniał Madhav, że los, którego próbował uniknąć rzeczywiście dogonił go, jeśli nie zmienił swojego podejścia.

Madhav, wstrząśnięty doświadczeniem, błagał Maharaj, aby oszczędził mu horrorów królestwa Yamy i zamiast tego dał mu wyzwolenie.. Przyznał, że chociaż zgromadził wiele grzechów, wierzył, że łaska Maharaj może je spalić

Madhav, uznając swoje grzechy i błagając o miłosierdzie Maharaj, poprosił, aby nie zostać wysłanym do królestwa Yamy.. Wyraził swoje pragnienie wyzwolenia, a nie bycia ponownie zaplątanym w cykl narodzin i śmierci.. Pokornie poprosił Maharaja, aby uwolnił go od ziemskich cierpień i dał mu Waikuntę (dom Pana Vishnu).

Maharaj, słysząc szczerą prośbę Madhava, odpowiedział z uśmiechem i zapewnił go, że spełnił swoje życzenie.. Maharaj powiedział Madhavowi, że już się nie narodzi i zostanie uwolniony z cyklu narodzin i śmierci, kończąc w ten sposób ziemskie cierpienia.

Kiedy słowa Maharaja odbijały się na Madhavie, jego świadomość fizycznego ciała zaczęła zanikać.. Madhav, odczuwając ogromny spokój i ulgę, zrozumiał, że jego połączenie ze światem materialnym się rozwiązało.

Ludzie wokół Madhav, nieświadomi duchowej wymiany między nim a Maharaj, zaczęli spekulować o jego stanie.. Niektórzy myśleli, że Madhav stracił zdrowy rozsądek z powodu długiego postu, podczas gdy inni zastanawiali się, czy oszalał.

Jednak prawdą jest, że Madhav osiągnął wyzwolenie (moksza) poprzez łaskę Maharaj.. Jego fizyczne ciało mogło wydawać się martwe dla widzów, ale w rzeczywistości jego dusza została uwolniona od cyklu narodzin i śmierci.. Jego podróż na tym świecie dobiegła końca i połączył się z Boskim, wszystko dzięki współczuciu i łasce Gajanana Maharaja.

W ten sposób, poprzez tę historię, narracja podkreśla moc prawdziwego oddania, pokuty i łaską transformacyjną urzeczywistnionego świętego jak Gajanan Maharaj.

Vedic Brahmins i Vasant Puja

Gajanan Maharaj wyraził kiedyś pragnienie, aby jego uczniowie wykonali wedyjski rytuał znany jako "Mantra Jagar". Chciał, aby Wedyjski Brahmins został zaproszony do śpiewania Vedasów, ponieważ wierzył, że słuchanie Wedasów przyniosło Boską radość.. Maharaj wydał szczegółowe instrukcje: "Podawać Brahminom napoje, takie jak panh, pedha, barfi, solone nasączone dal, a także dać im po jednym rupii każdy"

Słysząc to, uczniowie byli zaniepokojeni i pokornie poinformowani Maharaj, że w ich wiosce, Shegaon, nie zostało żadnych wedyjskich braminów, aby przeprowadzić rytuał.. Byli gotowi ponieść koszty, ale ich jedynym zmartwieniem było znalezienie Braminów na ceremonię.

Maharaj uspokoił ich, mówiąc, że Pan Hari (Vishnu) pośle Braminów na ich Vasant Puja.. Uczniowie, napełnieni radością, natychmiast zaczęli przygotowania.. Zebrali sto rupii i zebrali wszystkie niezbędne przedmioty, w tym pastę sandałową, którą zmieszali z szafranem i kamforą na rytuał.

Jak obiecałem, w czasie drugiego praharu (specyficzny podział dnia), Vedic Brahmins przybył do Szegaonu.. Brahminowie byli dobrze znani w rytuałach wedyjskich i znali właściwe procedury wykonywania Jateli (sekwencja rytualna).

Vasant Puja został wykonany z wielkim blaskiem, a Brahminowie byli zadowoleni.. Po otrzymaniu daksiny odeszli do innych wsi.. Ten incydent uwydatnił Boską moc świętych, takich jak Gajanan Maharaj, których życzenia zostały spełnione przez łaskę Pana Ramananatha (imię Vishnu).

Moralne i kontynuacyjne:

Ostatni werset mówi, że praktyka wykonywania Vasant Puja w ten sposób była wykonywana każdego roku przez Bunkatlal z wielkim entuzjazmem.. Nawet dzisiaj jego potomkowie kontynuują tę tradycję w Szegaonie, utrzymując dziedzictwo przy życiu.

Wniosek

Cudowne czyny Gajanana Maharaja oraz próby wiary jego wielbicieli w rozdziale 4 pokazują znaczenie niezachwianego oddania.. Opowieści te nie tylko inspirują oddanie, ale również wzmacniają wszechobecność i życzliwość Gajanana Maharaja w życiu jego wielbicieli.

Każdy cud i lekcja w tym rozdziale przyczynia się do większego gobeliny nauk znalezionych w Vijaygranth, zachęcając czytelników do pogłębienia ich wiary i zaufania do Boskiej opatrzności.