|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Kapitulli 5

Mëshira hyjnore e Gajan Maharajit

Gajan Maharaj, një shenjtor i nderuar nga Shegaon, Maharashtra, është i njohur për mençurinë e tij të thellë frymore dhe për veprat e mrekullueshme.. Jeta dhe mësimet e tij janë kronike në shkrimin e shenjtë, në Granthin Gajan Vixhei, i cili shërben si dritë udhërrëfyese për adhuruesit e tij.. Kapitulli 5 i këtij teksti është veçanërisht domethënës, pasi tregon disa mrekulli dhe ndërhyrje hyjnore që theksojnë hirin dhe dhembshurinë e pakufishme të Maharaxhit.. Në këtë postim blogu, ne do të eksplorojmë thelbin e kapitullit 5

Shërbëtori i përulur i Perëndisë

Kapitulli 5 fillon me pranimin e përulur të personit të devotshëm që ndihet i padenjë dhe i pafuqishëm, duke shprehur një ndjenjë pavlefshmërie në marrjen e hirit hyjnor.. Kjo përulësi është një temë e përsëritur në mësimet e Gajan Maharajit, duke theksuar se përkushtimi i vërtetë qëndron në pranimin e kufizimeve dhe në dorëzimin ndaj Perëndisë.. Rrëfimi me gjithë zemër i ngjarjeve të mrekullueshme që shpalosen, duke theksuar idenë se hiri hyjnor shpesh u jepet atyre që afrohen me përulësi dhe sinqeritet.

Seixhja e pimpalgaonit

Një ditë, Gajan Maharaj vizitoi Pimpalgaon, një fshat me një tempull të vjetër të stilit Hemadpanti kushtuar Lordit Shiva, vendosur në pyll.. Maharaj hyri në tempull dhe u ul në një meditim të thellë, duke marrë vendin apmasana (pozitën e vatërit) përpara hyjnisë së Shivës.

Ndërsa afrohej mbrëmja, barinjtë e fshatit po ktheheshin në shtëpi me gjedhët e tyre.. Ata ndaluan pranë tempullit për t'i ujitur gjedhët në një përrua aty afër.. Disa nga barinjtë vendosën të hynin në tempull për t'i bërë nderimet e tyre Zotit Shiva.. Për habinë e tyre, ata panë Maharajn të ulur atje, të zhytur thellë në meditim.

Fëmijët mbetën të habitur, pasi nuk kishin parë kurrë asnjë që meditonte në tempull në atë orë.. Disa prej tyre dolën jashtë për të thirrur të tjerët, ndërsa disa qëndronin ulur përpara shenjtorit.. Pavarësisht nga përpjekjet e tyre, Maharaj nuk u përgjigj apo nuk hapi sytë.

Barinjtë nisën të spekullojnë rreth shtetit të Maharaajt.. Disa mendonin se ishte një i urtë i lodhur, tepër i rraskapitur për të folur, kurse të tjerë besonin se mund të agjëronte dhe i sugjeruan t'i ofronte ca ushqim.. Një nga djemtë solli një copë bukë pranë gojës së Maharaajt, duke u përpjekur ta zgjonte atë, por nuk pati përgjigje.

Djemtë u habitën nga gjendja e Maharaxhit.. Ai u duk gjallë, pasi trupi i tij ishte i ngrohtë, megjithatë ai mbeti krejtësisht i qetë.. Disa madje pyesnin veten nëse mund të ishte një frymë apo një qenie hyjnore, por arsyetonin se asnjë frymë nuk do të guxonte të ishte në prani të Zotërisë Shiva.

Përfundimisht, barinjtë vendosën ta nderonin Maharajin, duke besuar se ai ishte një qenie hyjnore.. Ata shkuan në përrua, sollën ujë dhe me respekt ia derdhën mbi këmbë.. Disa e zbukuronin me lule të egra, duke vënë një kurorë rreth qafës së tij, kurse të tjerë ofronin ushqime të thjeshta, si qepët dhe buka, në një gjethe si naivedia (që kërcen).

Barinjtë u përkulën para Maharajit dhe kaluan ca kohë duke kënduar këngë të përkushtimit në prani të tij.. Ndërsa perëndon dielli, një nga djemtë i kujtoi grupit se ishte koha të kthehej në fshat, pasi po vonohej dhe fshatarët mund të shqetësoheshin për mungesën e tyre.. Ata pranuan t'ua tregonin historinë e të urtëve pleqve të fshatit për të mësuar më shumë për të.

Mëngjesin tjetër, fshatarët, të etur për të parë të urtët, mbërritën në tempull.. Ata gjetën Maharaj në të njëjtin pozicion meditar si mbrëmjen e mëparshme, me bukën e ofruar ende të paprekur.. Fshatarët filluan të spekulonin për identitetin e këtij njeriu të shenjtë, duke pyetur veten nëse ai ishte një jogi i fuqishëm apo ndoshta edhe vetë Lord Shiva.

Disa sugjeruan sjelljen e Maharajit në fshat për një procesion të madh, ndërsa të tjerë kërkuan kujdes, duke mos dashur të prishte meditimin e tij.. Historia e pranisë së Maharaajt u përhap shpejt dhe një palankuin u rregullua ta çonte në fshat.

I gjithë fshati mori pjesë në procesion, me muzikë dhe lule të hedhura mbi Maharaj.. E çuan në tempullin e Lordit Hanuman në fshat dhe e vunë në një vend të madh.. Fshatarët vendosën të agjëronin dhe të bënin lutje në prani të tij, duke shpresuar të dëshmonin për një zbulesë hyjnore.

Për habinë e të gjithëve, Gajan Maharaj më në fund hapi sytë, për gëzimin e fshatarëve.. Fshatarët e shprehën përkushtimin e tyre duke i vënë kokat te këmbët, duke i ofruar naidi dhe duke kënduar lavde të jogës.

Lajmi për këtë ngjarje të mrekullueshme u përhap shpejt dhe të martën tjetër populli i Pimpalgaonit vendosi të vizitonte Shegaon për të ndjekur tregun.. Ndërsa ishin atje, ata folën për historinë e të urtëve hyjnorë me njerëzit e Shegaonit, duke shprehur besimin e tyre se një shenjtor i madh e kishte bekuar fshatin e tyre.

Populli i Shegaonit, duke përfshirë edhe Bankatlalin, ishte i intriguar nga lajmi i këtij njeriu të shenjtë dhe mezi priste të mësonte më shumë për të.

Kjo histori ilustron nderimin dhe besimin e thellë që kishin fshatarët në shenjtor dhe se prania hyjnore e Gajan Maharajit u solli gëzim dhe bekime të gjithë atyre që e takuan.

Kthimi i Gajan Maharajit në Shegaon

Bankatlali, i shoqëruar nga gruaja e tij, udhëtoi për në Pimpalgaon për të sjellë në Shegaon Gajan Maharaj Gajan.. Me duar të palosura, ai me përulësi kërkoi që Maharaj të kthehej, duke i kujtuar se kishte qenë pesëmbëdhjetë ditë që kur ai kishte ikur nga Shegaoni.. Mungesa e Maharaj kishte lënë popullin e Shegaonit të shqetësuar dhe të shqetësuar thellë, duke e bërë shtëpinë të ndihej bosh dhe pa jetë.

Bankatlal solli një karrocë për udhëtimin e Maharajit dhe i kërkoi të kthehej në Shegaon, duke theksuar se ndarja midis gurut dhe dishepujve të tij ishte e padurueshme.. Ai përmendi se shumë nga shërbëtorët e Maharaajt në Shegaon agjëronin dhe pritnin kthimin e tij, pasi ishin mësuar të merrnin bekimet e tij të përditshme.

Bankatlal shprehu gadishmërinë e tij për të sakrifikuar jetën e tij në qoftë se Maharaj nuk u kthye me të.. E prekur nga kjo lutje e sinqertë, Maharaj ra dakord dhe hyri në karrocë, duke lënë Pimpalgaon për Shegaon.. Roli i Bankatlalit u krahasua me atë të Akruras, e cila dikur e kishte marrë Lord Krishna nga Gokuli në Mathura.

Ndërsa largoheshin, Bankali i siguroi njerëzit e Pimpalgaonit që të mos ishin të trishtuar, duke shpjeguar se shenjtori nuk po shkonte larg dhe do të ishte gjithnjë në dispozicion për bekimet e tyre sa herë që të ishte e nevojshme.. Ai i inkurajoi ata të vazhdonin të adhuronin Maharajin në mungesë të tij dhe të qëndronin të palëkundur në besimin e tyre.

Fshatarët ishin mirënjohës për fjalët e Bankalit dhe e pranuan situatën.. Ndërsa udhëtonin, Maharaj foli me Bankatlal, duke e tallur atë rreth praktikës së marrjes me forcë të zotërimeve të dikujt tjetër, duke sugjeruar se Bankalal ishte "stealing" Maharaj nga Pimpalgaon.

Maharaj shprehu shqetësim rreth vizitës në shtëpinë e Bankatlal, duke lënë të kuptohet një ndjenjë bezdie.. Ai vuri në dukje vështirësitë që hasi edhe Perëndesha Lakshmi, e cila ishte kufizuar nga praktikat e shtëpisë së Bankatlalit, duke sugjeruar se edhe ai mund të haste sfida të ngjashme.

Bankatlal u përgjigj me përulësi, duke siguruar Maharaj se shtëpia e tij ishte vetëm e qëndrueshme dhe e begatë për shkak të pranisë së Maharaajt.. Ai këmbënguli se kudo që të jetë një fëmijë, nëna ndjek, dhe kështu Maharaj, duke qenë si një nënë, nuk duhet të shqetësohet për vizitat në shtëpinë e tij.

Bankatlal theksoi se pasuria e tij nuk do të thoshte asgjë për të krahasuar me bekimet e Maharajit.. Ai deklaroi se shtëpia e tij i përkiste Maharajit dhe nuk kishte lidhje me zotërimet materiale.. Ai gjithashtu e siguroi Maharaj se kërkesa e tij e vetme ishte që Maharaj të vizitonte rregullisht Shegaonin, edhe nëse shkonte diku tjetër si një lopë që kullot në pyll, por kurdoherë kthehej në shtëpi.

Pas bindjes së Maharajit, Bankatlali e ktheu atë në Shegaon.. Maharaj qëndroi në Shegaon për disa kohë përpara se të vazhdonte udhëtimin e tij gjëkundi tjetër.

Kjo histori nxjerr në pah përkushtimin e thellë të Bankatlalit dhe rëndësinë e lidhjes frymore mes gurut dhe atyre që e duan.. Gjithashtu ilustron përulësinë dhe respektin me të cilin Bankatlal iu afrua Maharajit, duke siguruar që prania e shenjtorit të vazhdonte të bekonte popullin e Shegaonit.

Historia e një fermeri të quajtur Bhaskar

Tani do t'ju tregoj një histori tjetër.. Ishte një fshat i quajtur Adgaon në rajonin e Varhadit.. Maharaj vendosi të shkojë atje herët në mëngjes, duke shmangur sytë e njerëzve të Shegaonit.. Maharaj lëvizi po aq shpejt sa era.. Ashtu si Hanuman, ai mbërriti shpejt.. Ishte muaji i Vaishak.. Dielli ishte në kulmin e tij dhe uji ishte i paktë.. Ishte një verë intensive.

Në mesditë, Maharaj mbërriti në fshatin Akoli, ku dielli ishte përvëlues dhe nuk kishte ujë për t'u gjetur.. Swami Samarth ishte shumë i etur.. Trupi i tij ishte mbushur me djersë, buzët e tij ishin të pjekura, por nuk kishte ujë për t'u parë kudo.

Në atë kohë, një fermer me emrin Blaskar po ujitte fushën e tij.. Fermerët janë furnizuesit e ushqimit për botën, por ata durojnë vështirësi të mëdha.. Fermerët durojnë diellin përvëlues dhe etjen.. Në Akoli, uji ishte kaq i rrallë, saqë çeja ishte më e lehtë sesa uji.. Bhaskar kishte sjellë ujë nga fshati në një enë balte për t'i përdorur vetë.. Gjithashtu, mori ca bukë me vete.

Maharaj iu afrua Basharit dhe kërkoi ujë, duke thënë: "Jam shumë i etur.". Të lutem, më jep pak ujë.. Mos refuzo.. Është një virtyt i madh t'u japësh ujë të eturve.. Pa ujë, jeta nuk mund të mbahet.. Njerëzit e pasur instalojnë ujë përgjatë rrugëve.. Nëse mendoni se përse ata veprojnë kështu, do ta kuptoni."

Bhaskar u përgjigj, ti je një medikant lakuriq.. Çfarë virtyti do të fitoj duke të dhënë ujë?. Virtyti është për të ndihmuar të dobëtit dhe të dobëtit, jo për njerëzit si ti.. Për nevojtarët, veprimi i dhënies së ujit është i virtytshëm.. Por për një njeri si ti, do të ishte mëkat.. Shkrimet thonë se të ndihmosh të varfrit dhe nevojtarët është e virtytshme, por t'i japësh ujë një njeriu si ti është si t'i japësh strehim një hajduti.. Do të ishte mëkat.. A do të strehohej dikush në shtëpinë e tyre një gjarpër apo një hajdut?. Askush nuk do ta bënte.. Je bërë i fortë duke u lutur nga shtëpia në shtëpi, duke u bërë një barrë me veprimet e tua.. E solla këtë ujë për vete, duke e mbajtur në kokën time.. Mos bëj një vijë mbi miellin tim.. Nuk do t'ju jap ujë.. Mos m'u lut.. Largohu nga këtu, ti bastard.. Njerëzit si ju, që janë dembelë dhe joprodhues, janë arsyeja pse ne jemi të pafat në të gjithë botën."

Duke dëgjuar fjalët e ashpra të Bhaskarit, Maharaj thjesht buzëqeshi dhe iku pa thënë asgjë.. Ai shkoi pak më tej dhe pa një pus të thatë.. Ai vendosi të ulej pranë pusit.. Bhaskar, duke u larguar nga Maharaj, filloi të fliste me zë të lartë, Pse po shkon atje?. Pusi është i thatë.. Nuk ka ujë atje.. Pusi është i thatë.. Nuk ka ujë brenda një milje.. Ku po shkon, budalla?"

Maharaj u përgjigj, ajo që thua ti është e vërtetë, por do ta provoj gjithsesi.. Edhe nëse je kaq i mençur, prapëseprapë nuk ke mundur të gjesh ujë.. Kështu që unë do të përpiqet për veten time. ". Maharaj arriti në pus dhe u ul mbi një gur pranë një peme.. Ai mbylli sytë dhe meditoi, duke e përqendruar mendjen te Narajani hyjnor, Zotëria i dhembshur i botës.

Maharaj u lut, O Zot, O Vamana, O Vasudeva, O Pradiumna, O Raghava, O Vital, O Narahari!. O Zot, ky fshat i Akolit po vuan nga mungesa e ujit.. Nuk ka ujë të mbetur në ndonjë pus.. Pavarësisht nga të gjitha përpjekjet njerëzore, nuk ka ujë.. Të lutem, të lutem, jepi ujë këtij pusi.. Ju nuk i keni fjalët më një,. Ti mbron edhe një mace nga një mullar që digjet.. Ti u shfaqe si një shtyllë për shpëtimin e Prahladit.. Ti, që ke ngritur një mal me gishtin tënd të vogël, çfarë është përtej fuqisë tënde?. Të lutem, jepi ujë këtij pusi.. Për hir të pantallonave të tua të përkushtuara Damazi, ti u shfaqe si një Zot.. Për Namdev, mbushe ujë në një rajon të thatë.. Ashtu si ju bëri për Namdev, ju lutem të bëjë atë përsëri këtu. "

Duke dëgjuar lutjen e përzemërt të Maharaajt, një burim uji shpërtheu nga pusi, duke e mbushur atë me ujë të freskët.. Kjo ngjarje e mrekullueshme u dëshmua nga Bashkar, i cili mbeti pa fjalë.. Maharaj piu ujin dhe Bashkar, duke parë këtë, ishte krejtësisht i hutuar.. S'mund t'u besonte syve.. Pusi kishte qenë i thatë për dymbëdhjetë vjet, por brenda disa momentesh ishte plot me ujë.. Bhaskar e kuptoi se Maharaj nuk ishte njeri i zakonshëm por një shenjtor i madh.. Bhaskar e braktisi punën e tij dhe nxitoi për në Maharaj, duke i mbajtur fort këmbët dhe filloi të recitonte lutje.

(Musai) tha: "O Zoti im, më fal për atë që nuk kam njohuri!. Nuk e njoha madhështinë tënde.". Bhaskar, i mbushur me keqardhje, kërkoi falje, duke thënë: "E kuptova gabimin tim, të lutem më trego mëshirë.". Maharaj, plot mëshirë, i tha Buskar, "Mos u shqetëso.. Nga tani e tutje, ju nuk do të keni nevojë për të sjellë ujë në kokën tuaj. ". Maharaj tha: "Ky pus është plot me ujë për ty.. Kujdesu për të dhe përdore për bujqësinë tënde."

Bhaskar, i mbushur tani me përkushtim, i premtoi Maharaj se do të kujdesej për pusin dhe do të bënte një jetë të drejtë.. Maharaj e bekoi Bhaskar dhe e la vendin.. Shpejt, lajmi për mrekullinë u përhap dhe njerëzit filluan të mblidheshin për të parë pusin.. Njerëzit erdhën në një numër të madh, të mahnitur nga uji i pastër dhe i ëmbël që ishte shfaqur nga një pus i thatë.. Të gjithë e kuptuan se kjo mrekulli ishte vepër e shenjtorit të madh, Swami Samarth.. Të gjithë lëvdonin Maharajin, duke thënë: "Ai është një qenie hyjnore që mund të japë ujë në një pus të thatë.. Prania e tij është si nektar."

Maharaj u largua nga ai vend dhe vazhdoi udhëtimin e tij në Adgaon, ku njerëzit prisnin mbërritjen e tij.. Maharaj vazhdoi të kryente shumë mrekulli gjatë udhëtimit të tij, duke rritur jetën e atyre që e takuan.. Me bekimet e Maharaajt, mungesa e ujit u zgjidh në Akoli dhe pusi mbeti i plotë për vitet që do të vijnë.. Populli i Akolit ishte përgjithmonë mirënjohës ndaj Maharajit, i cili e transformoi jetën e tyre me hirin e tij hyjnor.

Kjo histori është një nga shumë që tregon dhembshurinë dhe fuqinë e Swami Samarth, i cili vazhdon të udhëheqë dhe të mbrojë shërbëtorët e tij edhe sot.

Fuqia e besimit

Mrekullitë e treguara në kapitullin e 5 - të të Granatit Gajan Vixhei theksojnë, gjithashtu, fuqinë transformuese të besimit.. Besimi i palëkundur i të devotshëmve në Maharaj solli ngjarje të mrekullueshme, duke treguar se besimi mund të lëvizë vërtet malet dhe të ftojë ndërhyrjen hyjnore.. Pavarësisht nëse ishin barinjtë në Pimpalgaon ose në Bapuzaheb në Shegaon, besimi i tyre i palëkundur në Maharajs ishte katalizatori për mrekullitë që përjetuan.

Kjo temë tingëllon me një parim më të gjerë frymor se besimi është një forcë e fuqishme që është në gjendje të kapërcejë kufizimet e botës materiale.. Me anë të besimit besimtarët mund të lidhen me Perëndinë, duke ftuar bekime dhe mrekulli në jetën e tyre.. Jeta dhe mrekullitë e Maharajit shërbejnë si një dëshmi e faktit se besimi i patundur, bashkë me përulësinë dhe përkushtimin, mund të çojnë në përvoja të thella frymore.

Konkluzioni

Kapitulli i 5 - të i Granatit Gajan Vixhei është një thesar i madh i mençurisë frymore dhe i hirit hyjnor, që përfshin histori përulësie, besimi dhe mrekullish.. Gajan Maharajis, i pranishëm në Pimpalgaon, kthimi i tij në Shegaon dhe mësimet e thella të dhembshurisë e besimit që ai dha, vazhdojnë të frymëzojnë persona të përkushtuar anembanë botës.. Duke medituar për këto tregime, na vijnë ndër mend mësimet e pallogaritshme të Maharajit, që theksojnë rëndësinë e përulësisë, dhembshurisë dhe besimit të palëkundur.

Ndërsa hyjmë në tregimet e kapitullit 5, shohim se mësimet e Maharajit janë po aq të rëndësishme sot, sa edhe në kohën e tij.. Ata ofrojnë një dritë udhërrëfyese për të drejtuar sfidat e jetës, duke na kujtuar se përmbushja e vërtetë frymore është në përulësi, përkushtim dhe veprim të dhembshur.. Hiri hyjnor i Gajan Maharajit le të vazhdojë të na bekojë dhe të na frymëzojë në udhëtimin tonë frymor.