|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Kapitulli 4

Përgëzime për mbretin Ganesha

Pamja e parë e kapitullit

Kapitulli 4 i Gajan Maharaj Vijaxhagf është një tregim i rëndësishëm që nxjerr në pah mrekullitë hyjnore dhe besimin e palëkundur të Gajan Maharajit.. Ky kapitull hyn në një ngjarje të jashtëzakonshme që jo vetëm përforcoi besimin e të devotshëmve, por edhe ilustroi hijeshinë e pakufishme të Maharajit.

Të vëmë në provë besimin e shërbëtorëve

Historia nga kapitulli 4 tregon një incident që ndodhi në ditën e favorshme të Tritijës Akshaja, e cila vlerësohet shumë nga njerëzit e Varhadit.. Këtë ditë, njerëzit kryejnë rituale si Shradda, duke u ofruar ujë paraardhësve të tyre dhe dita konsiderohet shumë e veçantë dhe e favorshme.

Historia fillon me Maharaj ulur midis fëmijëve, duke u përfshirë në veprimtari të këndshme.. Ai shprehu dëshirën e tij për të pirë një çilum (një tub tradicional) dhe u kërkoi fëmijëve që ta përgatitnin për të.. Fëmijët ishin të etur për t'i shërbyer Maharajit dhe nisën të mbushnin chilumin me duhan.. Megjithatë, shpejt e kuptuan se kishin nevojë për zjarr që ta ndiznin, por nuk kishte asnjë zjarr në dispozicion, pasi punët e shtëpisë nuk kishin filluar ende.

Fëmijët, të shqetësuar dhe të pasigurt, filluan të mendonin se si mund të gjenin zjarr për maharajn.. Duke parë shqetësimin e tyre, Bankat sugjeroi se mund të shkonin në Janakiram, një argjendar, i cili zakonisht kishte një zjarr që digjej në dyqanin e tij për punën e tij.. Fëmijët ndoqën këtë këshillë dhe shkuan në Janakiram, duke kërkuar një copë qymyri të ndezur për çilumin e Maharajit.

Megjithatë, Janakirami jo vetëm u habit nga kërkesa e tyre, por gjithashtu u mërzit.. Ai nuk pranoi t'u jepte atyre zjarrin, duke thënë se ditën e Akshaja Tritjaya, ai nuk do t'i jepte zjarr askujt, veçanërisht për duhanpirjen e një luge.. Fëmijët u përpoqën ta bindnin atë, duke shpjeguar se zjarri ishte për Gajan Maharaj, i cili ishte një shenjtor i nderuar, por Janakirami i përqeshi ata.. Ai vuri në dyshim shenjtërinë e Gajan Maharajit, duke iu referuar atij si një endacak i thjeshtë që pinte sanja dhe duhan, endej i zhveshur dhe pinte ujë të pistë.

Janakirami vazhdoi të respektojë Maharaj, duke thënë se nëse ishte me të vërtetë i ndriçuar, ai duhet të jetë në gjendje të krijojë zjarr nga vetja dhe të mos ketë nevojë të lutet për të.. Ai i dëboi fëmijët dhe i largoi pa u dhënë asnjë zjarr.

Të shkurajuar, fëmijët u kthyen në Maharaj dhe treguan gjithë incidentin.. Me të dëgjuar këtë, Maharaj buzëqeshi dhe i siguroi ata se nuk kishin nevojë të shqetësoheshin për refuzimin e Janakiamit.. Maharaj pastaj mori çilumin në duart e tij dhe, pa goditur një ndeshje apo duke përdorur ndonjë zjarr, thjesht mbajti një shkop mbi chilum.. Banka, me përkushtim dhe shqetësim, i kërkoi Maharajt të priste një moment ndërsa u përpoq të krijonte zjarr duke fërkuar shkopinj së bashku.

Megjithatë, Maharaj me butësi e ndaloi atë, duke e udhëzuar të mos fërkonte shkopinjtë, por vetëm për të mbajtur një mbi chilum.. Bankati u bind dhe ndërsa ai mbante shkopin, një ngjarje e jashtëzakonshme ndodhi me zjarr të shfaqur nga shkopi i vet, dhe chilum ndezur pa nevojën për ndonjë zjarr të jashtëm.

Kjo ngjarje e mrekullueshme tregoi fuqinë hyjnore të Gajan Maharajit.. Shkopi mbeti i paprekur, dhe chilum u ndez plotësisht, duke provuar se një shenjtor i vërtetë nuk ka nevojë për mjete të jashtme për të përmbushur nevojat e tyre.. Zjarri nuk ishte i zakonshëm; ishte një manifestim i fuqisë shpirtërore të Maharaajt, i habit të gjithë ata që ishin të pranishëm dhe ripohuan besimin e robëve të tij

Pendimi i Janakiamit

Historia nga kapitulli 4 përshkruan një ngjarje tjetër të mrekullueshme që përfshinte Gajan Maharaj gjatë festimit të Akshaja Tritiya.. Kjo ditë mbahet në konsideratë të madhe nga njerëzit, shumë të ngjashme me domethënien e luleve neem në ditën e parë të vitit të ri.

Historia fillon me njerëzit që uleshin për një vakt, dhe po shërbehej një pjatë e bërë nga pytsa.. Ndërsa ishin gati për të ngrënë, ata vunë re diçka tronditëse që po zvarritej, kishte krimba që zvarriteshin në pjatën e papërshkueshme.. Kjo pamje shkaktoi neveri të madhe dhe kaos midis të gjithëve, dhe njerëzit braktisën pjatat e tyre, duke mos dashur të hanin ushqimin.

Janakirami, argjendari që kishte fyer më parë Gajan Maharaj, ishte midis të pranishmëve.. Ai e kuptoi se e gjithë ushqimi ishte harxhuar për shkak të krimbave në pjatën e barutit dhe filloi të ndjehet thellësisht i shqetësuar, pasi ai e kuptoi se kjo ishte një pasojë e mosrespektit të tij ndaj Maharaj.. Janakirami nuk kishte pranuar të jepte zjarr për çilumin e Maharajit më parë gjatë ditës, duke e tallur atë dhe duke e shkarkuar atë si një shenjtor të padenjë.. Tani, ai mendonte se ky incident ishte një rezultat i drejtpërdrejtë i veprimeve të tij.

Duke u ndier i penduar dhe i turpëruar, Janakirami iu afrua Bankalit dhe rrëfeu keqbërjen e tij.. Ai shpjegoi se i gjithë vakti ishte shkatërruar për shkak të krimbave në ugard, dhe ky ishte faji i tij për mos dhënien e zjarrit për chilumin e Maharajit më parë.. Ai pranoi se kishte gjykuar padrejtësisht Maharaj dhe e kishte pranuar se Maharaj nuk ishte një njeri i zakonshëm, por një shenjtor i madh me fuqi të madhe.

Janakirami, i mbytur nga faji dhe brejtja e ndërgjegjes, i kërkoi Bankalit ta çonte në Gajan Maharaj që të mund të kërkonte falje.. Bankatlal, duke kuptuar rëndësinë e situatës, e çoi Janakiram në Maharaj.

Janakirami iu afrua Maharajit me përulësi dhe frikë të madhe, duke u përkulur në këmbët e tij dhe duke kërkuar falje për mosrespektin e tij.. Ai pranoi se kishte bërë një gabim të rëndë duke dyshuar në hyjninë e Maharaajt dhe kishte vuajtur pasojat nëpërmjet ushqimit të rrënuar.

Maharaj, me dhembshurinë e tij të pafund, i tha Janakiram se pjata e pabanës në fakt nuk ishte prishur dhe nuk kishte krimba në të.. Ai e siguroi Janakiramin se i ishte falur dhe se incidenti ishte thjesht një provë besimi dhe përulësie.

Për habinë e të gjithëve, kur e kontrolluan prapë pjatën me gurë të çmuar, ata e gjetën krejtësisht mirë, pa krimba apo ndonjë shenjë plaçkie.. Incidenti i mëparshëm ishte zhdukur sikur të mos kishte ndodhur kurrë.. Kjo mrekulli habiti të gjithë të pranishmit dhe u përhap shpejt anembanë fshatit, duke ngritur më tej madhështinë e Gajan Maharajit dhe respektin e thellë që kishin njerëzit për të.

Historia përfundon me realizimin se ashtu si aroma e muskut nuk mund të fshihet, madhështia dhe hyjnia e një shenjtori të vërtetë si Gajan Maharaj nuk mund të fshihet.

Historia e Mikele Chandumukin

Historia vërtitet rreth një të zgjedhuri të quajtur Çandumun, i cili ishte banor i Shegaonit dhe një ithtar i devotshëm i Gajan Maharaj.

Në muajin e Jejeshtas, rreth Maharajit ishte mbledhur një grumbullim i të devotshëmve.. Ata po i shërbenin atij me respekt, duke i dhënë mango, disa po i ushqenin copa, të tjerë po e zbukuronin, duke i ofruar ëmbëlsira sheqeri, duke e stolisur me damarë dhe duke i vënë në trup pastë e ftohta prej druri randalor.

Në atë moment, Maharaj i tha Çandus se nuk donte t'i hante mangot që i shërbenin.. Në vend të kësaj, ai kërkoi dy gropa (një të ëmbël tradicionale) nga utrandia e Çandus (një enë depo).

Çandu, me duar të palosura, u përgjigj se nuk kishte asnjë vrimë në shtëpi.. Ai ofroi t'i bënte shpejt ato të freskëta për Maharajn.. Megjithatë, Maharaj këmbënguli se nuk donte vrimë të freskët por në mënyrë specifike i donte ato nga utrandia e Çandus.. Maharaj i kërkoi atij të mos justifikonte dhe të nxitonte në shtëpi për të sjellë ëmbëlsirat.

Të inkurajuar nga shërbëtorët e tjerë, Çandu nxitoi për në shtëpi dhe pyeti gruan e tij, Kantën, nëse kishte mbetur ndonjë vrimë në utrandi.. Kanta u habit dhe e informoi atë se një muaj kishte kaluar që nga Akshaja Tritiya kur ajo kishte bërë vrimë.. Ajo dyshoi nëse kishte mbetur ndonjë dhe edhe sikur të ishin, ata mund të kishin shkuar keq deri tani.

Çandu këmbënguli të kontrollonte, pasi ishte komanda e Maharajit.. Kanta filloi me ngurrim të kërkonte në depon e tyre, duke kujtuar se ajo kishte bërë me të vërtetë vrimë një muaj më parë, dhe në qoftë se kishte mbetur ndonjë, ata do të kishte të ngjarë të llastoheshin deri tani.

Për habinë e tyre, kur hapën utrandinjën dhe kontrolluan vazon prej balte ku i kishte ruajtur ajo, gjetën dy gropa që ishin ende të freskëta dhe të paprekura nga çdo myk ose plaçkë, pavarësisht nga koha që kishte kaluar.

E mbushur me gëzim dhe mirënjohje, Çandu e çoi vrimën në Maharaj dhe ia ofroi atij.. Të pranishmit u mahnitën nga kjo mrekulli, duke kuptuar madhështinë e Gajan Maharajit, i cili dinte të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.

Ashtu si Lordi Rama shijonte manaferrat e thjeshta të ofruara nga Shabari, Gajan Maharaj pranoi vrimën e Çandusë, duke bekuar Çandun dhe familjen e tij me një vlerë të madhe shpirtërore për përkushtimin e tyre.

Udhëtimi frymor i Madavit

Kjo histori përshkruan udhëtimin frymor të një Brahmini të quajtur Madav nga fshati Çinoli, që ndodhet në jug të Shegaonit.

Madavi, i cili ishte mbi gjashtëdhjetë vjeç, ishte bërë i dobët me kalimin e moshës.. Në rini, ai kishte qenë thellësisht i zhytur në çështjet e botës, të cilat kishin pushtuar gjithë jetën e tij.. Megjithatë, tani u gjend vetëm, pasi kishte humbur si gruan, ashtu edhe fëmijët.. Kjo humbje e thellë e zhgënjeu jetën dhe zhvilloi një ndjenjë shkëputjeje nga bota materiale.

Duke ndier peshën e veprimeve dhe keqardhjes së tij në të kaluarën, Madavi filloi të mendonte se si e kishte kaluar jetën duke u zhytur në aktivitetet e botës, duke lënë pas dore rritjen e tij frymore.. Ai u ankua që nuk i kishte kushtuar fare kohë Perëndisë dhe e kuptoi se, kur ishte i moshuar, nuk kishte asnjë që t'i drejtohej përveç Perëndisë.

Me këtë kuptim, Madavi vendosi të hiqte dorë nga çdo gjë dhe të kërkonte strehë në këmbët e Gajan Maharaj në Shegaon.. Ai shkoi në Shegon dhe, me një vendosmëri të fortë, filloi një agjërim në prag të Maharaj, duke refuzuar si ushqimin, ashtu edhe ujin.. Lutja e tij e vetme ishte të këndonte vazhdimisht emrin e Zotit Narajana.

Agjërimi i Madavit zgjati për një ditë, por ai qëndroi i vendosur në vendosmërinë e tij, e cila tërhoqi vëmendjen e Gajan Maharaj.. Maharaj, duke parë vendosmërinë e Madavit, i tha atij se një akt i tillë ekstrem ishte i panevojshëm dhe se duhej të kishte marrë emrin e Zotit më parë në jetën e tij.. Maharaj vuri në dukje se pritja deri në pleqëri për të ndjekur gjendjen shpirtërore ishte si të gërmoje një pus pasi shtëpia kishte marrë zjarr.

Madavi, megjithatë, qëndroi i palëkundur në vendimin e tij dhe nuk ia vuri veshin këshillës së Maharaxhit.. Pavarësisht nga përpjekjet e banorëve të Shegaonit, duke përfshirë edhe kreun e fshatit, për ta bindur të thyente agjërimin e tij, Madavi nuk pranoi të zbutej.

Atë natë, ndërsa po afrohej ora e dytë, një vizion i frikësuar u shfaq përpara Mathavi Mharaj, i cili mori një formë të tmerrshme, që i ngjante Yamës, perëndisë së vdekjes.. Kjo formë e Maharajit nxitoi drejt Madavit sikur ta gllabëronte, duke e bërë Madavin të ikte në tmerr, zemrën e tij që i rrihte nga frika.

Pikërisht kur Madavi mendoi se ishte dënuar, Maharaj u kthye në formën e tij origjinale dhe foli me Madavin, duke e pyetur nëse ky ishte guximi që duhej të përballonte pasojat e veprimeve të tij të kaluara.. Maharaj i kujtoi Madavit se fati që po përpiqej të shmangej, do ta kapte po të mos ndryshonte metodën e tij.

Madavi, i tronditur nga përvoja, iu lut Maharajt që ta kursente nga tmerret e mbretërisë së Yama-s dhe t'i jepte çlirim.. Ai pranoi se ndërsa kishte grumbulluar shumë mëkate, ai besonte se hiri i Maharaajt mund t'i digjte ato

Madavi, duke pranuar mëkatet e tij dhe duke u lutur për mëshirën e Maharajit, kërkoi të mos dërgohej në mbretërinë e Yama-s.. Ai shprehu dëshirën e tij për çlirim dhe për të mos u ngatërruar përsëri në ciklin e lindjes dhe të vdekjes.. Ai me përulësi i kërkoi Maharajit që ta hiqte nga vuajtjet e kësaj bote dhe t'i jepte Vaikuntë (shtëpia e lindjes).

Maharaj, duke dëgjuar kërkesën e sinqertë të Madavit, u përgjigj me një buzëqeshje dhe e siguroi se kishte dhënë dëshirën e tij.. Maharaj i tha Madavit se nuk do të rilind më dhe do të çlirohej nga cikli i lindjes dhe vdekjes, duke u dhënë fund kështu vuajtjeve të tij tokësore.

Ndërsa fjalët e Maharaajt kumbuan me Madavin, vetëdija e tij për trupin e tij fizik filloi të venitej.. Madavi, që ndihej shumë i qetë dhe i lehtësuar, e kuptoi se lidhja e tij me botën materiale ishte shpërndarë.

Njerëzit rreth Madavit, të pavetëdijshëm për shkëmbimin shpirtëror midis tij dhe Maharaj, filluan të spekullojnë rreth gjendjes së tij.. Disa mendonin se Madavi e kishte humbur çmendurinë për shkak të agjërimit të zgjatur, kurse të tjerë pyetnin veten nëse ishte çmendur.

Megjithatë, e vërteta ishte se Madavi kishte arritur çlirimin (moksha) nëpërmjet hirit të Maharajt.. Trupi i tij fizik mund t'u jetë dukur i pajetë atyre që e shihnin, por në të vërtetë shpirti i tij ishte liruar nga cikli i lindjes dhe i vdekjes.. Udhëtimi i tij në këtë botë kishte përfunduar, dhe ai ishte bashkuar me hyjnore, të gjitha falë dhembshurisë dhe hirit të Gajan Maharaj.

Kështu, nëpërmjet kësaj historie, tregimi thekson fuqinë e përkushtimit të vërtetë, pendimit dhe hirit transformues të një shenjtori të realizuar si Gajan Maharaj.

Brahminët Vediç dhe vazant Puxha

Një herë, Gajan Maharaj shprehu një dëshirë për dishepujt e tij për të kryer një ritual Vediç të njohur si "Mantra Jagar.". Ai donte që Vediç Brahmins të ftohej për të kënduar Vedat, pasi besonte se dëgjimi i Vedave i sillte gëzim të madh Perëndisë.. Maharaj dha udhëzime specifike: "Shërboni Brahminët me pije freskuese si panh, pedha, barfi, zanë e kripur dhe gjithashtu u jepni atyre një rupi secili."

Duke dëgjuar këtë, dishepujt u shqetësuan dhe e informuan me përulësi Maharajin se nuk kishte mbetur Vediç Brahmins në fshatin e tyre, Shegaon, për të kryer ritualin.. Ata ishin të gatshëm të mbanin shpenzimet, por shqetësimi i tyre i vetëm ishte gjetja e Brahmins për ceremoninë.

Maharaj i siguroi ata, duke thënë se Zoti Hari ( Vishnu) do t'i dërgonte Brahminët për Vasant Puja.. Dishepujt, plot gëzim, filluan menjëherë përgatitjet.. Mblodhën njëqind rupi dhe mblodhën të gjitha sendet e nevojshme, duke përfshirë edhe brumin e santalit, të cilin e përzienin me shafranin dhe me kamfurin për ritualin.

Siç u premtua, në kohën e fararit të dytë (një ndarje specifike e ditës), Vediç Brahmins mbërriti në Shegaon.. Këta Brahmins ishin të mirë-përdorur në ritualet Vedic dhe dinin procedurat e sakta për të kryer Jatelën ( sekuencën vitale).

Vazant Puja u interpretua me një shkëlqim të madh dhe Brahminët ishin të kënaqur.. Pasi patën marrë vesh për ta, u nisën për në fshatrat e tjera.. Ky incident theksoi fuqinë hyjnore të shenjtorëve si Gajan Maharaj, dëshirat e të cilit u përmbushën me hirin e Zotit Ramananath (një emër i Vishnu).

Morali dhe plotësimi:

Vargu i fundit përmend se kjo praktikë e kryerjes së Vasant Pujës në këtë mënyrë bëhej çdo vit nga Bunkatlal me entuziazëm të madh.. Edhe sot, pasardhësit e tij e vazhdojnë këtë traditë në Shegaon, duke e mbajtur gjallë trashëgiminë.

Konkluzioni

Veprat e mrekullueshme të Gajan Maharajit dhe provat e besimit të të përkushtuarve të tij në kapitullin 4 përcjellin rëndësinë e përkushtimit të palëkundur.. Këto histori jo vetëm frymëzojnë përkushtimin, por edhe përforcojnë praninë dhe mëshirën e Gajanan Maharaj në jetën e robëve të tij.

Çdo mrekulli dhe mësim në këtë kapitull i kontribuon një sixhade më të madhe mësimesh që gjenden në gjuhën emigrante Vixhei, duke i inkurajuar lexuesit që të thellojnë besimin dhe besimin e tyre në sigurimin hyjnor.