|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Kafli 4

Skál fyrir Ganesha lávarđi

Yfirlit yfir kafla

Kafli 4 í Gajanan Maharaj Vijajounth er uppspuni sem leggur áherslu á kraftaverk Guðs og óhagganlega trú Gajan Maharaj sem helgar.. Þessi kafli fjallar um óvenjulegan atburð sem bæði styrkti trú þeirra sem trúðu og lýsti einnig vanþóknanlegri náð hans.

Tilraunir til að prófa trú Devorea

Sagan úr 4. kafla greinir frá atviki sem átti sér stað á austúðardegi Akshaya Tritiya sem íbúar Varhad virða mikils.. Enn þann dag í dag er fólk að halda helgisiði eins og Shraddha, bjóða forfeðrum sínum vatn og dagurinn er álitinn mjög sérstakur og auvirðilegur.

Sagan hefst á því að Maharaj, sem sat meðal barnanna, tekur þátt í skemmtilegum athöfnum.. Hann lét í ljós löngun sína til að reykja chilum (hefðbundin pípa) og bað börnin að undirbúa sig fyrir sig.. Börnin vildu gjarnan þjóna Maharaj og fóru að fylla tóbakið.. Þeir gerðu sér fljótlega grein fyrir því að þá vantaði eld til að kveikja í honum, en það var enginn eldur tiltækur þegar heimilisverkin voru ekki enn hafin.

Börnin, áhyggjufull og ķviss, fķru ađ hugsa um hvernig ūau gætu fundiđ eld fyrir chilumum Maharaj.. Bankat sá áhyggjur þeirra og stakk upp á því að þeir gætu farið til Janakram, gullsmiðs sem yfirleitt hafði eld í búðinni hans.. Börnin fylgdu þessu ráði og fóru til Janakram og báðu um kolabút fyrir chilúj.

Janakram kom hins vegar ekki aðeins á óvart þegar þeir báðu um það heldur varð hann líka pirraður.. Hann neitaði að kveikja í þeim og sagði að á degi Akshaya Tritiya myndi hann ekki skjóta nokkrum manni, sérstaklega ekki fyrir að reykja chilum.. Börnin reyndu að sannfæra hann og sögðu honum að eldurinn væri handa Gajanan Maharaj sem væri dýrlingur en Jankaj hæddist að þeim.. Hann véfengdi heilagleika Gajan Maharajs og talaði um hann sem flakkara sem reykti ganja og tóbak, ráfaði um nakinn og drakk óhreint vatn.

Janakram hélt áfram að sýna Maharaj óvirðingu og sagði að ef hann væri í raun upplýstur ætti hann að geta kveikt eld einn og þurfa ekki að sárbæna um hann.. Hann vísaði börnunum á dyr og sendi þau burt án þess að gefa þeim eld.

Börnin komust í uppnám, sneru aftur til Maharaj og gerðu út af við atvikið.. Þegar Maharaj heyrði þetta brosti hann og fullvissaði þá um að þeir þyrftu ekki að hafa áhyggjur af því að Janakram neitaði.. Maharij tók þá chulum í hendur honum og, án þess að slá eldspýtu eða nota eld, hélt bara prik yfir chlum.. Bankat, með hollustu og umhyggju, bað Maharaj að bíða aðeins meðan hann reyndi að búa til eld með því að nudda saman prikum.

Hins vegar stöðvaði Maharaj hann varlega, sagði honum að nudda ekki stöngunum, heldur bara að halda einni ofan á chilumm.. Bankat hlýddi, og eins og hann hélt stafurinn, óvenjulegur atburður átti sér stað frá stafnum einn, og chlumm logaði upp án þess að þörf fyrir utanaðkomandi eld.

Þessi kraftaverkaatburður sýndi fram á guðlegan mátt Gajans Maharaj.. Stafurinn var óbreyttur, og chlum var kveikt að fullu, sem sýnir að sannur dýrlingur þarf ekki utanaðkomandi hjálp til að fullnægja þörfum sínum.. Eldurinn var ekki venjulegur; hann var tákn um andlegan mátt Maharajs, furðulega allir viðstaddir og staðfesta trú áhangenda hans.

Iðrun Janagrams

Í 4. kafla er sagt frá enn einum undraverðum atburði sem átti sér stað við hátíð Akshaya Tatijajs.. Þessi dagur er mikils metinn af fólki, ekki ósvipað og merking neemblóma á fyrsta degi hins nýja árs.

Sagan hefst á því að fólk sest niður til að borða, og búið var að bera fram disk úr tamarid.. Um leið og þeir voru í þann mund að borða tóku þeir eftir einhverju hneykslanlegt sem maðkarnir voru að skríða í tamarískálinni.. Þessi sjón olli miklum viðbjóði og ringulreið meðal allra og fólk yfirgaf diskana sína, vildi ekki borða matinn.

Janakram, gullsmiðurinn sem áður hafði móðgað Gajan Maharaj, var meðal þeirra sem voru viðstaddir.. Hann gerði sér ljóst að allri máltíðinni var sóað vegna orma í tamarid fat og fór að finna til mikilla vandræði, eins og hann skildi að þetta var afleiðing af vanvirðing hans gagnvart Maharaj.. Janakiram hafđi neitađ ađ skjķta fyrir chilumum Maharajs fyrr um daginn, hæđast ađ honum og vísa honum á bug sem ķverđskulduđum dũrlingi.. Honum fannst þetta atvik vera bein afleiðing af verkum sínum.

Janakram var miður sín og skammaðist sín þegar hann kom að máli við Bankatal og játaði ranga breytni sína.. Hann sagđi ađ öll máltíđin hefđi eyđilagst vegna ormanna í tamarinu, og ūetta var hans sök fyrir ađ hafa ekki skotiđ á chilumum Maharaj fyrr.. Hann viðurkenndi að hann hefði ranglega dæmt Maharaj og viðurkenndi að Maharaj væri ekki venjulegur maður heldur mikill dýrlingur með gífurlegt vald.

Janakram var yfir sig hrifin af sektarkennd og iðrun og bað Bankatal að fara með sig til Gajanan Maharaj svo að hann gæti beðiðst fyrirgefningar.. Bankatal, sem skildi alvarleika málsins, fór með Janakram til Maharaj.

Janagram kom til Maharaj með mikla auðmýkt og ótta, laut á fætur honum og bað hann fyrirgefningar á óvirðingu sinni.. Hann viðurkenndi að hann hefði gert alvarleg mistök með því að efast um guðdóm Maharajs og hafa mátt þola afleiðingarnar af eyðingunni.

Maharaj, í óendanlegri samúð sinni, sagði Janakram að tamaríska diskurinn væri ekki í raun spilltur og það voru engir ormar í honum.. Hann fullvissaði Janakram um að honum væri fyrirgefið og að það væri aðeins prófraun á trú hans og auðmýkt.

Öllum til undrunar, þegar þeir könnuðu tamarimréttinn aftur, komust þeir að raun um að hann var fullkomlega fínn, hvorki ormar né nein merki um rán.. Fyrra atvikið hafði horfið eins og það hefði aldrei gerst.. Þetta kraftaverk vakti undrun allra sem voru viðstaddir og dreifðust hratt út um allt þorpið, auk þess að staðfesta mikilleik Gajans Maharajs og djúpa virðingu fólks fyrir honum.

Sagan segir ađ rétt eins og lyktin af múska geti ekki veriđ falin, sé ekki hægt ađ fela mikilleik og guđdķm sannrar dũrlings eins og Gajan Maharaj.

Saga Devoottee Chandumukin

Sagan fjallar um helgan mann sem hét Chandumukhin. Hann bjó í Sefaon og var dyggur fylgjandi Gajanan Maharaj.

Í Jeresdal hafði samansöfnun fjárhaldsmanna safnast saman í kringum Maharaj.. Þeir voru að bera honum virðingu fyrir því að vera sniglaðir mangóar, sumir voru að næra hann, aðrir voru að dá hann, bjóða honum sykurmola, prýða hann með krónum og bera flott sandalwood pasta að líkama hans.

Á þeirri stundu sagði Maharaj Chandu að hann vildi ekki borða mangóin sem honum væru veitt.. Þess í stað bað hann um tvær kengúrur (hefðbundið sætt) frá Seltrandja Chandu (geymsluílát).

Chandu, með krepptar hendur, svaraði að hann væri ekki með neina kengúru heima.. Hann bauđst til ađ gera nũja fyrir Maharaj.. En Maharij krafðist þess að hann vildi ekki ferska kengúru en vildi sérstaklega þá sem voru frá Seltrandja Chandu.. Maharaj bađ hann ađ afsaka sig ekki og flũta sér heim.

Hvatning frá hinum fjárhirðunum flýtti Chandu sér heim og spurði Kanda, konu sína, hvort það væri einhver kengúra eftir í borginni.. Kanda var undrandi og sagði honum að mánuður hefði liðið síðan Akshaya Tritiya þegar hún hafði gert kengat.. Hún efaðist um að það væru einhver eftir og jafnvel ef þeir væru, gætu þeir hafa farið illa núna.

Chandu krafđist ūess ađ fylgjast međ, ūar sem ūađ var skipun Maharajs.. Kanda fór treglega að leita í geymslunni þeirra, rifjaði upp að hún hefði sannarlega gert kengat fyrir mánuði, og ef einhver væri eftir væru þeir líklega eyðilagðir núna.

Þeim til undrunar fundu þeir tvö kengúrur, sem enn voru fersk og ósnertar, af hvaða myglu eða herfangi sem var, þrátt fyrir þann tíma sem leið þar hjá.

Hann var yfir sig hrifinn af þakklæti og gleði þegar Chandu fór með kenfuna heim til Maharaj og bauð honum þær.. Áheyrendurnir voru furðu lostnir yfir þessu kraftaverki og gerðu sér ljóst hve mikið Gajan Maharaj var mikill. Hann þekkti fortíðina, nútíðina og framtíðina.

Á sama hátt og Rama unni hinum fábrotnu berjum, sem Shabari bar fram, þáði Gajan Maharaj kengúruna sína, blessaði Chandu og fjölskyldu hans með ríkulega andlega umbun fyrir hollustu sína.

Andleg ferð frá Madhav

Þessi saga lýsir andlegri ferð bramins sem hét Madhav frá þorpinu Chincholi sem lá sunnan við Shegaon.

Madhav, sem var eldri en sextugur, var orðinn veikburða af elli.. Í æsku hafði hann verið mjög upptekinn af veraldlegum málefnum sem höfðu verið honum þungamiðjan allt líf hans.. En nú var hann einn eftir og hafði bæði misst konu sína og börn.. Þessi djúpstæði missir olli honum vonbrigðum með lífið og hann fann til þess að hann losnaði frá efnisheiminum.

Madhav fann fyrir þyngd fyrri verka sinna og eftirsjá og fór að velta fyrir sér hvernig hann hefði varið lífi sínu í veraldlegum hugðarefnum og vanrækt andlegan vöxt sinn.. Hann harmaði að hafa ekki notað nokkurn tíma til að þjóna Guði og gerði sér ljóst að á gamals aldri hafði hann engan að snúa sér til annars en Guðs.

Eftir ūessa uppgötvun ákvađ Madhav ađ afneita öllu og leita skjķls viđ fætur Gajan Maharaj í Shegaon.. Hann fór til Shegaon og með fastri ákvörðun byrjaði hann á föstu við dyrnar hjá Maharaj sem neitaði bæði að fá mat og vatn.. Eina bæn hans var ađ syngja nafn Narayana.

Hrađi Madhavs entist í einn dag, en hann var staðfastur í ásetningi sínum, sem vakti athygli Gajan Maharaj.. Maharij, sem sá einbeitni Madhavs, sagði honum að hann þyrfti ekki að gera neitt slíkt og að hann hefði átt að taka nafn Drottins fyrr á ævinni.. Maharaj benti á að það væri eins og að grafa brunn eftir að húsið hefði lent í eldsvoða þangað til hann var orðinn gamall til að sinna andlegu hugarfari.

En Madhav var staðfastur í ákvörðun sinni og fór ekki eftir ráðum Maharajs.. Þrátt fyrir tilraunir fólks frá Segaon, þar á meðal þorpshöfðingjans, til að telja hann á að brjóta hraðann, neitaði Madhav að láta undan.

Þetta kvöld, þegar önnur vaktin nálgaðist, birtist óttaleg sýn frammi fyrir Madhav◯ Maharaj sem gerði sér skelfilega mynd er líktist Yama, guði dauðans.. Þessi tegund fursta þustu fram til Madhav eins og til að gleypa hann, sem varð til þess að Madhav flúði í skelfingu, og hjarta hans þeyttist af ótta.

Ūegar Madhav hélt ađ hann væri dauđadæmdur sneri Maharaj aftur til sinnar upphaflegu myndar og talađi viđ Madhav og spurđi hann hvort ūetta væri hugrekkiđ sem hann yrđi ađ taka afleiđingum fyrri ađgerđa.. Maharaj minnti Madhav á að örlögin, sem hann var að reyna að forðast, myndu ná til hans ef hann breytti ekki nálgun hans.

Madhav, sem var hrærður af reynslunni, bað Maharaj að þyrma sér undan hryllingi Yamasríkis og veita honum frelsi í staðinn.. Hann viðurkenndi að þótt hann hefði safnað saman mörgum syndum trúði hann að náð Maharaj gæti brennt þá burt.

Madhav, sem viðurkennir syndir sínar og biður um miskunn Maharajs, bað um að vera ekki sendur til Yama.. Hann lét í ljós ósk sína um frelsun og lét ekki flækjast í hringrás fæðingar og dauða á ný.. Hann bað hann auðmjúklega um að leysa sig undan veraldlegum þjáningum sínum og veita sér Vaikuntha (hélt herra Vishnu).

Maharij, sem heyrði einlæga bón Madhavs, svaraði með brosi og fullvissaði hann um að hann hefði látið ósk sína rætast.. Maharaj sagði Madhav að hann myndi ekki framar fæðast og losna við hringrás fæðingar og dauða og binda þar með enda á þjáningar hans hér á jörð.

Ūegar orđ Maharajs endurfræddust af Madhav fķr vitund hans um líkama hans ađ fölna.. Madhav fann fyrir gífurlegum friði og létti og gerði sér ljóst að tengsl hans við efnisheiminn voru að leysast upp.

Fólk í kringum Madhav vissi ekki af andlegum skiptum hans og Maharajs og fór að velta fyrir sér hvernig ástand hans væri.. Sumir héldu að Madhav hefði misst vitið vegna langvarandi föstu en aðrir veltu fyrir sér hvort hann hefði misst vitið.

Sannleikurinn var hins vegar sá að Madhav hafði öðlast frelsun (moksha) með náð Maharajs.. Líkami hans kann að hafa virst lífvana í augum áhorfenda en í rauninni hafði sál hans verið leyst úr fjötrum fæðingar og dauða.. Ferđ hans í ūessum heimi var á enda og hann hafđi sameinast guđi, ūökk sé miskunn og náđ Gajan Maharaj.

Í þessari frásögu leggur frásagan þannig áherslu á mátt sannrar hollustu, iðrunar og ummyndandi náð dýrlings á borð við Gajan Maharaj.

Vatrabakan og Vasan Púja

Einu sinni lét Gajanan Maharaj í ljós löngun til að fylgja almennri helgiathöfn sem kölluð var "Mantra Jagar.". Hann vildi að Vetrít brahmínum yrði boðið að syngja Vedas, eins og hann hélt að það veitti guðlegri gleði að heyra Vedas.. Maharaj gaf sérstök fyrirmæli: "Þjónið Brahmínum með hressingu eins og panh, pedha, barfi, salti rennblaut dal og gefið þeim líka eitt rúpíur hvert."

Þegar lærisveinarnir heyrðu þetta sögðu þeir Maharaj auðmjúklega frá því að það væri enginn Vedic Bramins eftir í þorpinu sínu, Shegaon, til að halda trúarathöfnina.. Þeir voru fúsir til að bera kostnaðinn en þeir höfðu einungis áhyggjur af því að finna Brevmínar fyrir athöfnina.

Maharj hughreysti þá og sagði að Hari (Vísrú) skyldi senda Hefmínur eftir Vasan Púja.. Lærisveinarnir byrjuðu þegar í stað að undirbúa sig, fullir gleði.. Þeir söfnuðu saman hundrað rúpíum og söfnuðu öllum nauðsynlegum hlutum, þar á meðal sandalviðarpasta sem þeir blönduðu saman við saffran og tjaldþyril fyrir helgiathöfnina.

Eins og heitið var kom Vedic Brahmins til Shegaon á síðari prahar (tiltekið deild dagsins).. Þessar brahmínur voru vel til fara í Veatíska helgisiðunum og þekktu réttar aðferðir til að framkvæma Jathala (venjuleg röð).

Vasant Puja var framkvæmd með mikilli fegurð og brahmínar voru ánægðir.. Eftir að þeir höfðu fengið dakshina (ferjur) fóru þeir til annarra þorpa.. Þetta atvik lagði áherslu á guðlegan mátt heilagra eins og Gajanan Maharaj, en ósk hans var uppfyllt af náð Rumananath lávarðar (nafn Vishnu).

Siðferði og eftirgjöf:

Í síðasta versi kemur fram að þessi venja að vinna Vasan Púja hafi verið framkvæmd með miklum eldmóði ár hvert.. Enn þann dag í dag halda afkomendur hans þessari hefð áfram hjá Shegaon og halda arfleifðinni lifandi.

Niðurstaða

Kraftaverk Gajanan Maharaj og trúarprófraunir hans í fjórða kaflanum sýna hve mikilvægt er að sýna óhagganlega hollustu.. Ūessar sögur hvetja ekki ađeins til tryggđar heldur efla líka auđmũkt og ķsvífni Gajan Maharajs í lífi hans.

Hver einasta kraftaverk og lærdómur í þessum kafla stuðlar að aukinni myndlist kenninga sem er að finna í tímaritinu Vijaygrath og hvetur lesendur til að dýpka trú sína og traust á guðlega forsjá.