|| Gan Gan Ganat Bote ||

Shree Gajanan Maharaj Vijay Granth

Kafli 10

Skál fyrir Ganesha lávarđi

Inngangur

Tíundi kaflinn í Gajan Maharaj Vijajay Granth er heillandi könnun á visku Guðs og andlegri leiðsögn.. Kaflinn heldur áfram að veita okkur djúpstæða innsýn í líf og kenningar Gajanan Maharaj, dýrlings sem heldur áfram að vekja upp ótal dýrlinga með arfleifð sinni.. Í þessu bloggi ætlum við að skoða helstu þemurnar og skilaboðin í 10. kafla með ítarlegum skilningi á merkingu þess.

Guðræknin ein sér

Eitt meginstoðanna í 10. kafla er kjarni hollustunnar.. Gajanan Maharaj leggur áherslu á að sönn hollusta snúist ekki aðeins um helgisiði og bænir heldur um djúp og innileg tengsl við Guð.. Hann hvetur fylgjendur sína til að rækta með sér óhagganlega trú og traust til Guðs, óháð áskorunum lífsins.. Þessi kafli lýsir vel hvernig hollusta getur leitt til innri friðar og andlegrar uppfyllingar.

Íhlutun Guðs og kraftaverk

Tíundi kaflinn er fullur af frásögum af úrræði Guðs og kraftaverkum sem Gajan Maharaj vann.. Þessar sögur eru ekki bara undursögur heldur eiga þær að styrkja kraft trúarinnar og nærveru Guðs í lífi okkar.. Kraftaverkin, sem lýst er í þessum kafla, minna okkur á að Guð fylgist alltaf með okkur, er reiðubúinn að leiðbeina okkur og vernda á neyðartímum.

Kenningar um Dharma og réttlæti

Kenning Gajanan Maharajs um dharma (réttlæti) eru annar hápunktur 10. kafla.. Hann undirstrikar hve mikilvægt það er að lifa ráðvöndu lífi og hafa gott siðferði.. Að sögn Maharaj er nauðsynlegt að fylgja dharma til að vaxa andlega og varðveita einingu í þjóðfélaginu.. Í þessum kafla er að finna hagnýt ráð um það hvernig hægt sé að ganga úr skugga um siðfræðileg vandamál og taka réttar ákvarðanir í daglegu lífi.

Óeigingirnin - krafturinn

Vanmáttarkennd er síendurtekið stef í 10. kafla.. Gajanan Maharaj ráðleggur þeim að sýna óeigingirni og þjóna öðrum án þess að vænta nokkurrar umbunar.. Að sögn Maharaj er þessi óeigingjarna þjónusta leið til að hljóta andlega upplýsingu og blessun Guðs.. Kaflinn er fullur af atvikum sem sýna fram á að óeigingjarnar athafnir geta haft áhrif á okkur.

Lærdómur í auðmýkt

Auðmýkt er önnur dyggð sem Gajan Maharaj leggur áherslu á í 10. kafla.. Hann kennir að auðmýkt sé grundvöllur alls andlegs áhuga.. Sönn auðmýkt felur í sér að viðurkenna guðdóminn í öðrum og viðurkenna takmörk sín.. Kenningar Maharajs hvetja fylgjendur hans til að vera auðmjúkir og í banni, óháð því hversu vel þeir verða eða valdamiklir.

Hugmyndir um eðli hugans

Gajanan Maharaj veitir okkur djúpstæða innsýn í eðli hugans í þessum kafla.. Hann útskýrir hvernig hugurinn geti bæði verið uppspretta frelsunar og fjötra, allt eftir því hvernig honum er stjórnað.. Maharij beitir hagnýtum aðferðum til að ná tökum á huganum og ná innri ró.. Þessar kenningar eiga sérstaklega við í hinum hraðskreiða heimi nútímans þar sem oft er hægt að draga úr hugarfriði.

Hlutverk lærimeistara í andlegu fæðunni

Tíundi kaflinn leggur einnig áherslu á hlutverk lærimeistara (andlegra kennara) á andlegri ferð einstaklings.. Gajanan Maharaj leggur áherslu á að sannur lærimeistari sé nauðsynlegur fyrir leiðsögn og upplýsingu.. Í kaflanum er rætt um eiginleika sannkristins lærimeistara og mikilvægi þess að hafa óhagganlega trú á lærimeistara sinn.. Þessu sambandi er lýst sem heilögu sambandi sem getur leitt til djúprar andlegrar umbreytingar.

Swami Samarth heimsókn til Umravati: Lærdómur í guðrækni og auðmýkt

Atmaram Bhikaji, guðrækinn og guðrækinn maður frá Kayastha Prabhu - samfélaginu, var vel þekktur í bænum Umravati fyrir óhagganlega hollustu við dýrlinga og djúpstæða skuldbindingu sína við andlegt hugarfar.. Hann lifði lífi sem einkenndist af einfaldri og lotningu og leitaði alltaf blessunar heilagrar persónu.. Dag einn heimsótti hin dáða Swami Samarth, dýrlingur sem hafði mikinn andlegan vöxt, Umravati og kom að húsi Atmarams, þar sem hann bjó.. Atmaram fékk mikla gleði og þakklæti í þessa óvæntu heimsókn.. Hann sá návist Swami Samarth sem blessun Guđs og fagnađi honum af mikilli virđingu og hollustu.

Atmaram framkvæmdi allar hefđbundnar hefđir til heiđurs Swami Samarth.. Hann byrjaði á því að baða Swami og það táknar að óhreinindi heimsins hafi skolað burt.. Eftir baðbaðið notaði Atmaram vandlega ketasari volak (sfaffron mark) á enni Swami sem var merki um virðingu og hollustu.. Síðan prýddi hann Swami með blómsveig sem táknaði lotningu hans og kærleika.. Í gegnum þessa helgisiði var hjarta Atmarams fullt af djúpstæðri fullnægjukennd eins og hann hélt að þjónusta við dýrling eins og Swami Samarth væri æðsta ímynd hollustu.

Heimsókn Swami Samarth í Umravati olli mikilli spennu meðal helganna.. Meðal þeirra var Ganesh Shri Krishna Khaparde, þekktur lögfræðingur sem var þekktur fyrir lagalega samkirkjulega og andlega tilhneigingu.. Önnur helgiathöfn, Ganesh Appa, var hluti af Lingayat-samfélaginu.. Eiginkona hans, Chandrabhai, var ákafur verndari Swami Samarth.. En Ganesh Appa hikaði í fyrstu við að bjóða Swami heim, kannski vegna þess að þeim fannst hann einskis virði eða óttaðist að geta ekki þjónað honum á réttan hátt.. En Chandrabhai sem er óhagganleg trú og heldur ótrauður áfram að hvetja hann til dáða sannfærðist hann um síðir.. Swami Samarth gerði sér grein fyrir að hollusta þeirra var einlæg og þáði boð þeirra og blessaði heimili þeirra með nærveru sinni.. Þessi heimsókn veitti fjölskyldunni mikla gleði og andlega uppfyllingu og þeir héldu áfram að heiðra Swami Samarth með djúpri hollustu.

Nærvera Swami Samarth í Umravati hafði djúpstæð áhrif á bæjarbúa.. Margir, sem leituðu blessunar hans og leiðsagnar í andlegu og veraldlegu lífi, löðuðust að visku hans og visku.. Meðal þeirra var Balabhau, ættingi Atmarams.. Balabhau var til að byrja með venjulegur maður með veraldleg tengsl og skyldur, en kynni hans við Swami Samarth breytti lífi hans.. Hann varð mjög hrifinn af Swami, þar sem hann ákvað að hætta öllum veraldlegum hugðarefnum, þar á meðal vinnunni, að halda sig nærri Swami og þjóna honum.

Balabhau niđri var einlægur og ákafur og hann afsalaði sér fúslega efnislegum eigum sínum og þægindum til að fylgja vegi andlegs hugarfars undir leiðsögn Swami Samarths.. En Swami Samarth sá í visku sinni að Balabhau og aðrir helguðu sig kennslunni í sannri auðmýkt og uppgjöf.. Swami kenndi oft mikið með því að virðast einföld og leikræn verk.. Í þessu tilviki notaði hann stóra regnhlíf í táknrænum skilningi til að aga Balabhau og fylgjendur hans.. Nákvæmu eðli þessa verks er lýst með leikrænum og táknrænum hætti á mótinu með því að sýna þvammara keri einstaka leið til að miðla visku.

Með þessum hætti gaf Swami Samarth í skyn að sönn hollusta útheimti meira en aðeins ytri endurnýtingu og þjónustu.. Hún krefst algerrar auðmýktar, uppgjafar sjálfsálitsins og viljans til að viðurkenna kenningar lærimeistarans, óháð því hvernig þeim verður komið á framfæri.. Þegar maður notar regnhlífina minnir það sig á að vöxturinn í trúnni felur bæði í sér uppgjöf og viðurkenningu, og að maður verður alltaf að vera tilbúinn til að þiggja leiðsögn lærimeistarans í hvaða mynd sem hún birtist.

Þessi saga, sem er auðug tákn og djúpstæðar kenningar, lýsir hinum djúpstæðu tengslum lærimeistara og lærisveinsins.. Hún leggur einnig áherslu á mikilvægi auðmýktar, uppgjafar og skilnings á því að hollustan snúist ekki aðeins um endurfæðingu heimsins heldur einnig um það hvernig sjálfsálitið er endurvakið.. Swami Samarth heldur áfram að hvetja og leiða með verkum sínum og kenningum til að helga sig andlegri för sinni og sýnir þannig fram á að hinn sanni grundvöllur guðrækninnar sé sá að gefa sig algerlega upp fyrir vilja Guðs.

Umbreyting Kýr Skulals: A Tale of God's Intervention

Ūađ var mađur ađ nafni Skulal Agarwala í Balapur.. Hann átti ķsvífna kú sem olli stöđugum vandræđum.. Kýlan reikaði um þorpið, kramdi börn og fólk og ætlaði að ráðast harkalega á jafnvel sterkustu mennina með horn þess.. Kýrin hafði vanið sig á að slá í verslunir þar sem hún myndi stinga höfðinu í kornkörfur, borða eins mikið og henni líkaði og eyðileggja afganginn.. Hún myndi einnig hella niður olíu og svíða með því að skella á ílátin með líkama sínum.

Þrátt fyrir að kúin væri bundin heima fyrir losnaði hún á skömmum tíma úr greipum hennar.. Keðjur voru notaðar til að binda hana gagnslausar og kúin hagaði sér meira eins og tígrisdýr en húsdýr.. Fķlkiđ í Balapur fékk nķg af lofttísku kúarinnar og stöđugum vandræđum sem ūađ olli.. Kýrnar sýndu engin merki um þungun og gáfu aldrei út mjólk.. Ūađ er ekki hægt ađ loka ūađ inni hvar sem er, hvorki heima né annars stađar.

Þorpsbúar hvöttu Skulal til að láta slátrara fá kúna eða skjóta hana sjálfur til að binda enda á eymdina.. Skulal brást við með því að segja þeim að fást við kúna á hvern þann hátt sem þeim fannst passa, þar sem hann var líka fóðraður.. Dag einn reyndi dráttarmađur ađ drepa kúna međ ūví ađ skjķta hana.. Hann hlađiđ byssu sína og beiđ eftir réttu augnabliki, en einhvern veginn skynjađi kũrin hættuna.. Það réðst á hann með hornunum og sló hann niður.

Skulal fór meira að segja með kúna til annars þorps til að sleppa henni en kúin rataði til baka.. Að lokum stakk einhver upp á að hann færi með kúna til Shegaon og byði Swami Samarth hana.. Þeir héldu því fram að Swami hefði umbreytt hesti sem Gvindbuwa ætti, þannig að hann gæti kannski gert það sama við þessa erfiðu kú.. Ūorpsbúar sögđu Suklal ađ ef hann byđi dũrlingnum kúna myndi hann ávinna sér verđleika og ūví væri úti um ūá.

Suklal sannfærðist um að þeir hugsuðu og ákvað að fara með kúna til Shegaon.. En það var ekki auðvelt að veiða kúna.. Þeir reyndu ýmsar aðferðir en ekkert virkaði.. Að síðustu settu þeir höklund (tegund af korni) nálægt bómullarbuntu.. Þegar kúin tók að eta, vörpuðu þeir snöru um háls sér og um tuttugu menn glímdu við hana.. Síðan binda þeir það þétt með hlekkjum og hlaða því á kerru, á leið til Shegaon.

Þegar þeir nálguðust Shegaon tóku atferli kúarinnar að breytast.. Ūessi grimma kũr fķr ađ rķa sig.. Þegar þeir komu til Swami Samarth horfði kúin á hann með tárvotum augum og framkoma hennar gerbreyttist.. Swami Samarth, sem sá ástandið í kúnni, ávítaði fólkið fyrir að koma svona illa fram við það.. Hann spurði hvers vegna þeir hefðu bundið fátæka skepnu svo grimmilega, með fætur og háls bundinn og jafnvel horn hennar hlekkjað.

Swami Samarth sagði þeim að þessi kú, sem þeir höfðu komið fram við eins og tígur, væri í raun tákn móðurhlutverks alls heimsins.. Hann sagði þeim að sleppa kúnni strax þar sem hún myndi ekki lengur valda vandræðum.. En enginn þorði að nálgast kúna til að losa hana.. Þegar Swami Samarth sá hik þeirra gekk hann fram og frelsaði kúna undan öllum fjötrum hennar með guðlegri snertingu sinni.

Þegar kúin var leyst úr haldi steig hún rólega niður úr vagninum, beygði framfæturna og laut fyrir Swami Samarth eins og hún væri að bera virðingu fyrir henni.. Það hringsneri honum síðan þrisvar og sleikti fætur hans með tungu sinni.. Allir viðstaddir voru furðu lostnir yfir þessari undraverðu umbreytingu og lofuðu Swami Samarth hárri gleði og sungu þrisvar um nafn hans.

Íbúar Balapur, létta af vandamálum sínum, sneru aftur til þorps síns, en kúin var kyrr í Shegaon, halda frið við Ashram.. Þaðan í frá olli kúin aldrei neinum vandræðum og sýndi alla eiginleika viturs og blíðs dýrs.. Enn þann dag í dag er sagt að afkomendur þessarar kú búi í Shegaon sem er sáttmáli um guðlega íhlutun Swami Samarth.

Saga Laxman Ghude

Laxman Ghude, auðugur Brahmin frá þorpinu Karanja, þjáðist af magaveiki.. Þrátt fyrir umfangsmikla meðferð batnaði ástand hans ekki og hann eyddi miklu fé til einskis.. Laxman frétti af kraftaverkamætti Shri Gajan Maharajs og ákvað að heimsækja Shegaon ásamt fjölskyldu sinni í von um lækningu.

Svo alvarlegt var ástand hans að hann gat ekki gengið þannig að fáir fóru með hann til musterisins.. Þegar þeir komu til musterisins gat Laxman aðeins hneigt sig örlítið niður vegna þess að líkami hans var of veikur.. Konan hans bað Maharaj með tárin í augunum og sagði: "Þú miskunnsami!. Ég er auđmjúki heiđur ūinn.. Vinsamlegast losađu manninn minn viđ ūessar ūjáningar."

Á ūeirri stundu var Maharaj ađ borđa mangķ.. Hann kastaði mango að konu Laxman og sagði: "Burt með þetta við manninn þinn, þá mun hann ná sér.. Tryggđ ūín mun vernda hann.". Maharj fór þá aftur að sinna daglegum störfum sínum.

Bashar, einn lærisveinanna, ráðlagði konu Laxmans: "Það er engin þörf á að vera hér.. Farđu aftur til Karanju og gefđu manninum ūínum mangķ sem prasad.. Ūađ læknar hann.". Hún fylgdi þessu ráði og sneri heim og gaf Laxman mango.

Daginn eftir, eftir að hafa borðað mangóið, fann Laxman strax fyrir framförum.. Maginn, sem hafði verið mjög sársaukafullur, allt í einu afslappaður og veikindin sem hafði þjakað hann svo lengi horfið.. Hann læknaðist að fullu, fjölskyldu sinni og vinum til mikillar undrunar.

Laxman og konan hans sneru aftur til Shegaon til að tjá Maharaj þakklæti sitt.. Þeir báðu hann að heimsækja sig í Karanju og blessa hana með nærveru sinni.. Maharaj féllst á það og fór með Shandar Bhau Pitambar til Laxmans.

Laxman færði fram tilbeiðsluhús, færði furst fyrir og sagðist eiga ekki annað en það sem hann átti.. Maharaj, þar sem hann sá svik Laxmans, spurði hann: "Þú segist ekki eiga neitt eftir, en dregur samt fram peninga núna?. Ekki þykjast með mér. "

Maharaj sagði Laxman þá að opna dyrnar að fjárhirslu sinni.. Laxman gerði það þegar í stað og með mikilli hik, læsti hurðunum og opinberaði auð sinn.. Maharaj sá í gegnum hræsni Laxmans og varð fyrir vonbrigðum með svikula hegðun sína og ákvað að fara.

Maharaj sagði við mig áður en hann lagði af stað: "Þú hélst í auðinn og sagðir hann vera þinn eigin.. Nú verđur ūú ađ taka afleiđingunum.. Ég kom til ađ blessa ūig međ enn meiri auđi, en örlög ūín hafa hafnađ honum."

Eins og Maharaj sagđi, innan hálfs árs, tapađi Laxman öllum auđæfum sínum og var færđur til ađ betla.. Þessi frásaga sýnir fram á að blekkingar og hræsni eiga hvergi heima í andlegu hugarfari og að einlægni og hollusta eru nauðsynleg til að hljóta náð Guðs.

Niðurstaða

Tíundi kaflinn í Gajan Maharaj Vijajay Granth er fjársjóður andlegrar visku og leiðsagnar.. Hún er verðmætur lærdómur um hollustu, dharma, óeigingirni, auðmýkt og eðli hugans.. Gajanan Maharaj heldur áfram að hvetja og leiðbeina fylgjendum sínum með því að móta sögur og kenningar.. Kaflinn er arfur þess tímaleysis sem kenningar Maharajs og vald þeirra til að breyta lífi fólks.

Með því að tileinka sér meginreglurnar í þessum kafla geta lesendur lagt upp í för með sér andlegan vöxt og sjálfskaparuppgötvanir með guðlegri visku Gajan Maharaj.